اين دو خصلت، دو عيب بزرگ است؛ مشغول لهو و لعب بودن يك عيب و با اغنياى بى‌درد و بى‌خبر از حال فقرا همنشين شدن عيبى ديگر؛ اما با فقيران زيستن خود يكى از محاسن اخلاقى است و ذكر خدا با آنان گفتن فضيلت ديگرى است.

25. « (از كسانى مباش كه) همواره به نفع خود و به زيان ديگران حكم مى‌كنند؛ اما هرگز حق را به ديگران نمى‌دهند»؛

(يَحْكُمُ عَلَى‌ غَيْرِهِ لِنَفْسِهِ، وَلَا يَحْكُمُ عَلَيْهَا لِغَيْرِهِ)

. در حالى كه نشانه مؤمنان راستين- بر پايه صريح آيات و روايات- اين است كه طرفدار حق باشند، هرچند به زيان آنها باشد و باطل را رها كنند، هرچند به ضرر آنها باشد. قرآن مجيد مى‌گويد: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُونُوا قَوَّامِينَ بِالْقِسْطِ شُهَدَاءَ للَّهِ وَلَوْ عَلَى‌ أَنفُسِكُمْ أَوِ الْوَالِدَيْنِ وَالْأَقْرَبِينَ»؛ اى كسانى كه ايمان آورديد! همواره و هميشه قيام به عدالت كنيد. براى خدا گواهى دهيد، اگر چه به زيان شما يا پدر و مادر يا نزديكانتان بوده باشد». [1]

امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد: مؤمن بر مؤمن ديگر هفت حق دارد كه ساده‌ترين آنها اين است:

«أَنْ تُحِبَّ لَهُ مَا تُحِبُّ لِنَفْسِكَ وَتَكْرَهَ لَهُ مَا تَكْرَهُ لِنَفْسِك‌

؛ آنچه براى خود دوست مى‌دارى براى ديگران دوست بدار و آنچه براى خود نمى‌پسندى براى ديگران مپسند». [2]

26. « (از كسانى مباش كه) ديگران را هدايت و خود را گمراه مى‌سازد و در نتيجه مردم از آنها اطاعت مى‌كنند؛ اما خودش خدا را معصيت»؛

(يُرْشِدُ غَيْرَهُ وَيُغْوِي نَفْسَهُ. فَهُوَ يُطَاعُ وَيَعْصِي)

. به اين ترتيب سخنان هدايتگر آنها سبب نجات ديگران مى‌شود؛ اما خودشان‌

[1]. نساء، آيه 135.

[2]. كافى، ج 2، ص 69، ح 2.