وَتَبِعَ جِنَازَةً فَسَمِعَ رَجُلًا يَضْحَكُ،

122 فقال عليه‌السلام كَأَنَّ الْمَوْتَ فِيهَا عَلَى‌ غَيْرِنَا كُتِبَ، وَكَأَنَّ الْحَقَّ فِيهَا عَلَى‌ غَيْرِنَا وَجَبَ، وَكَأَنَّ الَّذِي نَرَى‌ مِنَ الْأَمْوَاتِ سَفْرٌ عَمَّا قَلِيلٍ إِلَيْنَا رَاجِعُونَ! نُبَوِّئُهُمْ أَجْدَاثَهُمْ، وَنَأْكُلُ تُرَاثَهُمْ، كَأَنَّا مُخَلَّدُونَ بَعْدَهُمْ، ثُمَّ قَدْ نَسِينَا كُلَّ وَاعِظٍ وَوَاعِظَةٍ، وَرُمِينَا بِكُلِّ فَادِحٍ وَجَائِحَةٍ!

امام عليه السلام در تشييع جنازه‌اى شركت داشت، صداى خنده بلند كسى را شنيد،

پس امام عليه السلام فرمود:

گويى مرگ در دنيا بر غير ما نوشته شده و گويى حق آن بر غير ما واجب گشته و گويى اين مردگانى را كه مى‌بينيم مسافرانى هستند كه به زودى به سوى ما باز مى‌گردند. ما آنها را در قبرشان جاى مى‌دهيم و ميراثشان را مى‌خوريم (و چنان غافل و بى‌خبريم كه) گويى بعد از آنها ما جاودانه مى‌مانيم به‌علاوه ما هر واعظ و اندرز دهنده‌اى را فراموش كرده‌ايم در حالى كه هدف حوادث‌