شرح و تفسير سخاوتمند باش‌

امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه به يكى از مهم‌ترين انگيزه‌هاى انفاق و بخشش در راه خدا اشاره كرده مى‌فرمايد: «كسى كه يقين به پاداش و عوض داشته باشد در بخشش سخاوت به خرج مى‌دهد»؛

(مَنْ أَيْقَنَ بِالْخَلَفِ جَادَ بِالْعَطِيَّةِ)

. از جمله غرائز مسلم انسان جلب منفعت و دفع ضرر است؛ انسان هميشه مى‌خواهد كارى انجام دهد كه سودى براى او داشته باشد يا ضررى را از او دور سازد و در همين راستا حاضر مى‌شود مواهبى را كه در اختيار دارد براى رسيدن به امور مهم‌ترى هزينه كند و تمام تجارت‌هاى مادى با همين انگيزه صورت مى‌گيرد. در تجارت معنوى كه قرآن نيز از همين لفظ براى آن استفاده كرده (مانند آيه شريفه‌ «هَلْ أَدُلُّكُمْ عَلَى تِجَارَةٍ تُنجِيكُمْ مِّنْ عَذَابٍ أَلِيمٍ») [1] نيز بر همين اساس كار مى‌كند، بنابراين كسانى كه به وعده‌هاى الهى ايمان و يقين داشته باشند و بدانند در برابر هر انفاق در راه خدا، بهتر و بيشتر از آن را در اين دنيا يا در آخرت و يا در هر دو دريافت مى‌كنند هرگز در انفاق كردن ترديدى به خود راه نمى‌دهند؛ سخاوتمندانه مى‌بخشند و از اموال و ثروت‌هاى خود در اين راه با روى گشاده استقبال مى‌كنند.

قرآن مجيد مى‌فرمايد: «وَمَا أَنفَقْتُمْ مِّنْ شَىْ‌ءٍ فَهُوَ يُخْلِفُهُ وَهُوَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ»؛

[1]. صف، آيه 10.