9 و قال عليه السلام إِذَا أَقْبَلَتِ الدُّنْيَا عَلَى أَحَدٍ أَعَارَتْهُ مَحَاسِنَ غَيْرِهِ، وَإِذَا أَدْبَرَتْ عَنْهُ سَلَبَتْهُ مَحَاسِنَ نَفْسِهِ.

امام عليه السلام فرمود:

هنگامى كه دنيا به كسى روى آورد نيكى‌هاى ديگران را به او عاريت مى‌دهد و هنگامى كه دنيا به كسى پشت كند نيكى‌هاى خودش را نيز از او مى‌گيرد. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

صاحب كتاب مصادر نهج‌البلاغه از «مسعودى» نقل مى‌كند كه «ضرار بن ضمرة» كه از ياران نزديك على عليه السلام بود روزى بر معاويه وارد شد. معاويه از او خواست تا اوصاف على عليه السلام را برايش شرح دهد او نيز اوصافى از آن حضرت را بر شمرد (همان چيزى كه در حكمت 77 خواهد آمد) آن‌گاه معاويه گفت: بيشتر بگو. او نيز جمله‌هاى ديگرى درباره آن حضرت نقل كرد از جمله گفت: «وَسَمِعْتُهُ يَقُولُ ذاتَ يَوْمٍ إنَّ هذِهِ الدُّنْيا إذا أقْبَلَتْ ...» (مسعودى قبل از سيّد رضى مى‌زيسته است) بعد از سيّد رضى نيز قاضى قضاعى در كتاب دستور معالم الحكم و آمُدى در غررالحكم و نويسنده الآداب در كتاب خود اين جمله را با تفاوت‌هايى نقل كرده‌اند (كه نشان مى‌دهد از منبع ديگرى گرفته‌اند). (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 11 و 12). اين جمله نورانى در تحف العقول كه قبل از نهج‌البلاغه تأليف شده است نيز با تفاوتى در ضمن كلمات قصار على عليه السلام آمده است (تحف العقول، ص 382).