در حديث ديگرى از آن حضرت مى‌خوانيم:

«ما أحَدٌ مِنَ الْأوَّلينَ وَ الْآخِرينَ إلّا وَ هُوَ يَتَمَنّى‌ يَوْمَ الْقِيامَةِ إنَّهُ لَمْ يُعْطَ مِنَ الدُّنْيا إلّا قُوتاً

: هيچ كس از اولين و آخرين نيست مگر اين‌كه روز قيامت آرزو مى‌كند كه اى كاش جز به اندازه نياز از دنيا به او داده نشده بود». [1]

بى‌شك تمام آنچه گفته شد درباره دنياى دنياپرستانى است كه هدفى جز لذت و عيش و نوش ندارند و دنيا براى آنها غاية الآمال است؛ ولى هرگاه از امكانات دنيا براى وصول به سعادت اخروى استفاده شود، دنياى ممدوح و محبوب و به تعبير روايت امام سجاد عليه السلام «دنياى بلاغ» (دنيايى كه انسان را به هدف مى‌رساند) محسوب مى‌شود.

در حديثى مى‌خوانيم: شخصى خدمت امام صادق عليه السلام عرض كرد: به خدا ما دنيا را دوست داريم و علاقه‌منديم به ما داده شود. امام عليه السلام به او فرمود: دنيا را دوست دارى؟ مى‌خواهى با آن چه كنى؟ عرض كرد: زندگى خودم و خانواده‌ام را تأمين كنم، با آن صله رحم به جا آورم، در راه خدا صدقه دهم و حج و عمره به جا آورم. امام عليه السلام فرمود:

«لَيْسَ هذا طَلَبُ الدُّنْيا هذا طَلَبُ الْآخِرَةِ؛

اين طلب دنيا نيست بلكه طلب آخرت است». [2]

[1]. بحارالانوار، ج 74، ص 54.

[2]. كافى، ج 5، ص 72، ح 10.