8 و قال عليه السلام اعْجَبُوا لِهَذَا الْإِنْسَانِ يَنْظُرُ بِشَحْمٍ، وَيَتَكَلَّمُ بِلَحْمٍ، وَيَسْمَعُ بِعَظْمٍ، وَيَتَنَفَّسُ مِنْ خَرْمٍ.

امام عليه السلام فرمود:

از اين انسان تعجب كنيد كه با يك قطعه پيه مى‌بيند، با قطعه گوشتى سخن مى‌گويد با استخوانى مى‌شنود و از شكافى تنفس مى‌كند! [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

نويسنده مصادر نهج‌البلاغه از ابن سمعون كه واعظ معروفى بود (وفات او سنه 387 بود) و 13 سال قبل از تأليف نهج‌البلاغه چشم از دنيا پوشيد، نقل مى‌كند در يكى از سخنان خود مى‌گويد: «سُبْحانَ مَنْ أنْطَقَ بِاللَّحِم وَبَصَّرَ بِالشَّحْمِ وَأبْصَرَ بِالْخَرْمِ؛ منزه است آن خدايى كه با يك قطعه گوشت انسان را به نطق درآورد و با يك قطعه پيه بينايى و با قطعه‌اى استخوان شنوايى را» به او بخشيد. نويسنده مصادر چنين نتيجه‌گيرى مى‌كند كه «ابن سمعون» اين سخن را از كلام مولى اقتباس كرده و بنابراين از منبع ديگرى غير از نهج‌البلاغه گرفته است سپس مى‌افزايد: تنها «ابن سمعون بغدادى» نبود كه از خطبه‌هاى اميرمؤمنان عليه السلام اقتباس مى‌كرد پيش از او «حسن بصرى»، «عبد الحميد بن كاتب» و «عبداللَّه مقفع» و غير آنها، بلكه هر خطيب توانايى از سرچشمه كلام آن حضرت سيراب شدند. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 11).