مجرى فرمان حق باشد (مگر انبيا و اوليا) زيرا گاه يكى از اين سه نقطه ضعف و گاه همه آنها را داشته است، از اين رو از پيمودن راه حق باز مانده است.

آنچه امام عليه السلام در بالا درباره موانع اجراى فرمان الهى بيان فرمود امورى است كه در آيات و روايات اسلامى نيز بر آن تأكيد شده است؛ از جمله درباره رشوه مى‌خوانيم پيغمبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود:

«إيّاكُم وَ الرِّشْوَةَ فَإنَّها مَحْضُ الْكُفْرِ وَ لا يَشُمُّ صاحِبُ الرِّشْوَةِ ريحَ الْجَنَّةِ؛

از رشوه بپرهيزيد كه كفر خالص است و رشوه‌گير بوى بهشت را هرگز استشمام نمى‌كند».

كسى كه رشوه مى‌گيرد در واقع پرستش درهم و دينار را بر پرستش خالق مختار مقدم مى‌شمرد و قوانينى را كه براى حمايت از ضعفاى جامعه است تبديل به وسيله حمايت از دزدان و دغل‌كاران و ظالمان مى‌كند و «مضارعة» كه همان اظهار ذلت و ناتوانى در برابر زورگويان است عامل ديگرى براى زير پا گذارد فرمان خدا و به قدرت رسيدن ظالمان است.

اميرمؤمنان على عليه السلام در خطبه همّام (خطبه 193) مى‌فرمايد:

«فَمِنْ عَلامَةِ أحَدِهِمْ أنَّكَ تَرى‌ لَهُمْ قُوَّةً فى‌ دينِ؛

يكى از نشانه‌هاى پرهيزگاران اين است كه او را در دين (و اجراى فرمان الهى) قوى و نيرومند مى‌بينى».

در مورد طمع كه مانع سوم است همين بس كه در روايتى از امام اميرالمؤمنين عليه السلام در بحارالانوار آمده كه:

«ما هَدَمَ الدّينَ مِثْلُ الْبِدَعُ وَ لا أفْسَدَ الرَّجُلَ مِثْلُ الطَّمَعُ؛

هيچ چيز مانند بدعت‌ها دين را از بين نمى‌برد و چيزى مانند طمع انسان را فاسد نمى‌سازد».

در حديث ديگرى از آن حضرت مى‌خوانيم:

«مَنْ أرادَ أنْ يَعيشَ حُرّاً أيَّامَ حَياتِهِ فَلا يُسْكِنِ الطَّمَعَ قَلْبَهُ؛

كسى كه مى‌خواهد در طول عمر آزاد زندگى كند بايد اجازه ندهد طمع در قلبش سكونت يابد». [1]

[1]. ميزان الحكمه، ج 6، ح 11213.