107 و قال عليه‌السلام رُبَّ عَالِمٍ قَدْ قَتَلَهُ جَهْلُهُ، وَعِلْمُهُ مَعَهُ لَايَنْفَعُهُ.

امام عليه السلام فرمود:

چه بسيار دانشمندى كه جهلش او را كشته، در حالى كه علمش با اوست؛

اما به حالش سودى نمى‌بخشد. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

ابومخنف مورخ مشهور كه سال‌هاى قبل از مرحوم سيّد رضى مى‌زيسته در كتاب الجَمَلَ شأن ورودى براى اين گفتار حكيمانه بيان كرده است. وى مى‌گويد زمانى كه «طلحه» و «زبير» به همراهى «عايشه» از مدينه به سوى بصره (براى آتش‌افروزى جنگ جمل) حركت كردند امير مؤمنان على عليه السلام خطبه‌اى خواند و در آخر آن خطبه فرمود: «وَ إنَّهُما- يعنى طلحه و زبير- لَيَعْلَمانِ أنَّهُما مُخْطِئانِ وَ رُبَّ عالِمٍ قَدْ قَتَلَهُ جَهْلُهُ وَعِلْمُهُ مَعَهُ لا يَنْفَعُهُ؛ اين دو مى‌دانند كه خطاكارند (ولى هواپرستى بر چشم بصيرت آنها پرده افكنده) و چه بسيار افراد دانايى كه جهلشان آنها را كشته در حالى كه علمشان با آنهاست و سودى از آن نمى‌برند» در كتاب مصادر نهج‌البلاغه بعد از بيان اين داستان مى‌افزايد: مرحوم شيخ مفيد در ارشاد نيز اين كلام حكيمانه را نقل كرده و همچنين آمدى در غررالحكم. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4 ص 99).