سپس در دومين دستور مى‌فرمايد: «خداوند حدود و مرزهايى براى شما تعيين كرده از آن فراتر نرويد»؛

(وَحَدَّ لَكُمْ حُدُوداً، فَلَا تَعْتَدُوهَا)

. منظور از اين حدود براى نمونه سهامى است كه در ارث تعيين شده و در قرآن مجيد نيز بعد از آن كه بخشى از ميراث‌ها را بيان مى‌كند مى‌فرمايد: «تِلْكَ حُدُودُ اللَّه» [1] و در آيه بعد كسانى كه از اين حدود تعدى كنند تهديد به خلود در آتش دوزخ شده‌اند، همچنين در مورد وظيفه زوج و زوجه به هنگام طلاق تعبير به حدود اللَّه شده است، [2] بنابراين حدود، اشاره به شرايط و كيفيت‌ها و برنامه‌هاى خاصى است كه براى حقوق انسان‌ها در كتاب و سنت آمده كه اگر از آنها تجاوز شود يا حقى پايمال مى‌گردد و يا به ناحق كسى صاحب اموالى مى‌شود.

آن‌گاه در سومين دستور مى‌فرمايد: «خداوند شما را از امورى نهى كرده است حرمت آنها را نگاه داريد»؛

(وَنَهَاكُمْ عَنْ أَشْيَاءَ، فَلَا تَنْتَهِكُوهَا)

. روشن است كه اين قسمت اشاره به معاصى كبيره و صغيره است كه در كتاب و سنت وارد شده و عمومشان به دليل مفاسدى كه در آنها براى دين و دنياى مردم هست تحريم شده است.

«تَنْتَهِكُوها» از ماده «نَهْك» (بر وزن محو) به معناى هتك حرمت و پرده‌درى است گويى خداوند ميان انسان‌ها و آن گناهان پرده‌اى كشيده است تا در حريم آن وارد نشوند و به آن نيديشند؛ ولى معصيت‌كاران پرده‌ها را مى‌درند و به سراغ آن گناهان مى‌روند.

در چهارمين جمله مى‌فرمايد: «خداوند از امورى ساكت شده نه به علّت فراموش‌كارى (بلكه به جهت مصالحى كه در سكوت نسبت به آنها بوده است)

[1]. نساء، آيه 13.

[2]. بقره، آيه 229؛ طلاق، آيه 1.