قرآن را همچون لباس زيرين و دعا را همچون لباس رويين خويش ساختند سپس دنيا را بر روش مسيح سپرى كردند. اى نوف! داود (پيامبر عليه السلام) در چنين ساعتى از خواب برخاست و گفت اين همان ساعتى است كه هيچ بنده‌اى در آن دعا نمى‌كند جز اين‌كه به اجابت مى‌رسد مگر آنكه مأمور جمع ماليات (براى حاكم ظالم) بوده باشد يا جاسوس گزارش‌گر يا مأمور انتظامى‌اش، و يا نوازنده طنبور و يا طبل باشد. [1]

مرحوم سيّد رضى «عَرْطَبه» را به «طنبور» و «كَوْبه» را به «طبل» تفسير كرده و مى‌افزايد بعضى به عكس گفته‌اند: «عَرْطَبه» «طبل» است و «كَوْبه» «طنبور»؛

(وَهِيَ الطُّنْبُورُ أَوْ صَاحِبَ كَوْبَةٍ وَهِيَ الطَّبْلُ. وَقَدْ قِيلَ أَيْضاً: إِنَّ الْعَرْطَبَةَ الطَّبْلُ وَالْكَوْبَةَ الطُّنْبُورُ)

.______________________________

(1). سند گفتار حكيمانه:

در مصادر نهج‌البلاغه آمده است اين گفتار حكيمانه را گروه كثيرى قبل از مرحوم سيّد رضى يا بعد از او نقل كرده‌اند از جمله كسانى كه آن را نقل كرده مرحوم صدوق در خصال و اكمال الدين و مسعودى در مروج الذهب و شيخ مفيد در مجالس همچنين خطيب بغدادى در تاريخ بغداد و ابن عساكر و ابو نعيم در حلية الاولياء و آمدى در غررالحكم در تاريخ دمشق در ضمن مسعودى داستان مفصلى در مروج الذهب در اين زمينه آورده كه نشان مى‌دهد مهتدى (عباسى) هنگامى كه اين كلام را براى او نقل كردند بسيار از آن لذت برد و آن را به خط خود نوشت. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 96).