102 و قال عليه‌السلام يَأْتِي عَلَى النَّاسِ زَمَانٌ لَايُقَرَّبُ فِيهِ إِلَّا الْمَاحِلُ، وَلَا يُظَرَّفُ فِيهِ إِلَّا الْفَاجِرُ، وَلَا يُضَعَّفُ فِيهِ إِلَّا الْمُنْصِفُ، يَعُدُّونَ الصَّدَقَةَ فِيهِ غُرْماً، وَصِلَةَ الرَّحِمِ مَنّاً، وَالْعِبَادَةَ اسْتِطَالَةً عَلَى النَّاسِ! فَعِنْدَ ذَلِكَ يَكُونُ السُّلْطَانُ بِمَشُورَةِ النِّسَاءِ، وَإِمَارَةِ الصِّبْيَانِ، وَتَدْبِيرِ الْخِصْيَانِ!.

امام عليه السلام فرمود:

زمانى بر مردم فرا مى‌رسد كه تنها حيله‌گرانِ سخن‌چين، مقرّبند و تنها فاجرانِ بدكار، ظريف ولطيف شمرده مى‌شوند وافراد با انصاف، ضعيف وناتوان محسوب خواهند شد. در آن زمان كمك به نيازمندان خسارت و ضرر، و صله رحم (كه حق مسلم خويشاوندان است) منت، و عبادت (كه وظيفه هر انسانى در پيشگاه خداست) وسيله برترى‌جويى بر مردم خواهد بود. در آن زمان حكومت به مشورت زنان و فرمانروايى كودكان و تدبير خواجه‌هاست. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

مطابق نقل مصادر نهج‌البلاغه، از جمله كسانى كه پيش از مرحوم سيّد رضى اين كلام حكمت‌آميز را در كتب خود آورده‌اند، مبرد در كتاب كامل (با تفاوت مختصرى) و يعقوبى در تاريخ خود و مرحوم كلينى در روضه كافى هستند و بعد از سيّد رضى، راغب آن را در محاضرات الادباء با تغييراتى ذكر كرده و همچنين آمدى در غررالحكم و ابن طلحه شافعى در مطالب السؤول نيز با تفاوتى كه نشان مى‌دهد از غير نهج‌البلاغه گرفته‌اند آورده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 95).