وَقَالَ عليه السلام وَمَدَحَهُ قَوْمٌ فِي وَجْهِهِ‌

100 فقال عليه‌السلام اللَّهُمَّ إِنَّكَ أَعْلَمُ بِي مِنْ نَفْسِي، وَأَنَا أَعْلَمُ بِنَفْسِي مِنْهُمْ، اللَّهُمَّ اجْعَلْنَا خَيْراً مِمَّا يَظُنُّونَ وَاغْفِرْ لَنَا مَا لَايَعْلَمُونَ.

گروهى در برابر امام عليه السلام او را مدح كردند.

امام عليه السلام فرمود:

خداوندا! تو به من از خودم آگاه‌ترى و من آگاه‌تر به خودم از آنها هستم.

خداوند! ما را بهتر از آنچه آنها گمان مى‌كنند قرار ده‌

و آنچه را نمى‌دانند بر ما ببخش. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

از جمله كسانى كه اين كلام حكمت‌آميز را پيش از مرحوم سيّد رضى نقل كرده‌اند، بلاذرى در انساب‌الاشراف است كه با بعضى از تفاوت‌ها آن را آورده است و بعد از سيّد رضى، رشيد الدين وطواط در غرر و عرر با اضافاتى كه نشان مى‌دهد از مصدر ديگرى آن را گرفته آورده است. همچنين آمدى در غررالحكم نيز آن را با تفاوتى ذكر كرده است. قابل توجه است كه اين چهار جمله در خطبه معروف «همام» با تفاوتى ذكر شده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 93).