وَسَمِعَ رَجُلًا يَقُولُ: «إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ»

99 فقال عليه‌السلام إِنَّ قَوْلَنَا «إِنَّا لِلَّهِ» إِقْرَارٌ عَلى‌ أَنْفُسِنَا بِالْمُلْكِ؛ وَقَوْلَنَا: «وَإِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ» إِقْرَارٌ عَلَى أَنْفُسِنَا بِالْهُلْكِ.

امام عليه السلام شنيد: مردى مى‌گويد: «إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ» فرمود: اينكه مى‌گوييم «إِنَّا لِلَّهِ» اقرار بر اين است كه ما مملوك خداييم واينكه مى‌گوييم «وَإِنَّا إِلَيْهِ‌راجِعُونَ» اقرار بر اين است كه همه سرانجام از دنيا مى‌رويم‌

(و به آخرت مى‌پيونديم). [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

اين كلام حكمت آميز را با اضافاتى مرحوم ابن شعبه حرانى در كتاب تحف العقول (پيش از مرحوم سيّد رضى) آورده است و بعد از سيّد رضى، آمدى آن را در غررالحكم با مختصر تفاوتى ذكر كرده و در تحف‌العقول مردى كه در حضور على عليه السلام اين سخن را آغاز كرد «اشعث بن قيس» شمرده شده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 92).