90 و قال عليه‌السلام الْفَقِيهُ كُلُّ الْفَقِيهِ مَنْ لَمْ يُقَنِّطِ النَّاسَ مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ، وَلَمْ يُؤْيِسْهُمْ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ، وَلَمْ يُؤْمِنْهُمْ مِنْ مَكْرِ اللَّهِ.

امام عليه السلام فرمود:

فقيه و بصير در دين در حدّ كمال كسى است كه مردم را از رحمت الهى نوميد نسازد و از لطف او مأيوس نكند و از مجازات‌هاى او ايمن ننمايد. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

اين كلام حكيمانه را پيش از مرحوم سيّد رضى شيخ صدوق در كتاب معانى الاخبار و ابن شعبه در تحف العقول و مرحوم كلينى در كافى آورده‌اند و از كتب اهل سنّت در حلية الاولياء نوشته ابونعيم اصفهانى ذكر شده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 87).

در كتاب تمام نهج‌البلاغه، بخش اول اين كلام را از كنز العمال و تاريخ مدينه دمشق نقل كرده است. (تمام نهج‌البلاغه، ص 311).