73 و قال عليه‌السلام مَنْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلنَّاسِ إِمَاماً فَلْيَبْدَأْ بِتَعْلِيمِ نَفْسِهِ قَبْلَ تَعْلِيمِ غَيْرِهِ، وَلْيَكُنْ تَأْدِيبُهُ بِسِيرَتِهِ قَبْلَ تَأْدِيبِهِ بِلِسَانِهِ؛ وَمُعَلِّمُ نَفْسِهِ وَمُؤَدِّبُهَا أَحَقُّ بِالْإِجْلَالِ مِنْ مُعَلِّمِ النَّاسِ وَمُؤَدِّبِهِمْ.

امام عليه السلام فرمود:

كسى كه خود را در مقام پيشوايى و امامت بر مردم قرار مى‌دهد بايد پيش از آنكه به تعليم ديگران مى‌پردازد به تعليم خويش بپردازد و بايد تأديب و تعليم او نسبت به ديگران پيش از آنكه با زبانش باشد با عمل صورت گيرد و كسى كه معلّم و ادب‌كننده خويشتن است به احترام سزاوارتر از كسى است كه معلّم و مربّى مردم است. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

در كتاب مستطرف نوشته «ابوالفتوح محمد بن احمد مصرى شافعى» (معروف به خطيب ابشيهى از علماى قرن نهم) اين سخن حكمت آميز با تفاوت‌هايى نقل شده و اين نشان مى‌دهد كه او منبعى غير از نهج‌البلاغه در اختيارش بوده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 57).