شرح و تفسير نقش شفاعت‌كننده‌

امام عليه السلام در اين جمله كوتاه و پرمعنا اشاره به اهميت شفاعت كرده مى‌فرمايد:

«شفاعت كننده بال و پَرِ طلب كننده است»؛

(الشَّفِيعُ جَنَاحُ الطَّالِبِ)

. شفاعت بر دو گونه است: تكوينى و تشريعى؛ شفاعت تكوينى آن است كه موجودات قوى‌تر اين جهان به موجودات ضعيف‌تر براى پرورش و تكامل و نموّ كمك كنند، تابش آفتاب، ريزش باران و وزش نسيم نوعى شفاعت در عالم تكوين نسبت به پرورش گياهان است. باغبان نيز در حدّ خود در مورد گياهان و درختان شفاعت مى‌كند. اين‌گونه شفاعت دامنه وسيعى در جهان هستى دارد.

در عالم تشريع نيز انسان‌هايى كه در درگاه خدا مقرب‌ترند افراد ضعيف و آلوده به گناه و وامانده در راه را كمك كرده آنها را به سرمنزل سعادت مى‌رساند.

به يقين هر دو نوع شفاعت هنگامى مؤثر واقع مى‌شود كه در شفاعت شونده قابليت و لياقت لازم وجود داشته باشد وگرنه به يك دانه فاسد گياه هر قدر آفتاب بتابد و باران ببارد و نسيم بوزد گياهى از آن نمى‌رويد و همچنين انسانى كه رابطه خود را با شفيعان به كلى قطع كرده شفاعت شافعان نفعى به حال او نخواهد داشت.