الْجَاهِلُ أَغْنِيَاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُمْ بِسيمَاهُمْ لَايَسْئَلُونَ النَّاسَ إِلْحَافًا». [1]

درباره اهميت سخاوت در آيات قرآن و روايات اسلامى بحث‌هاى زيادى آمده است از جمله در حديثى از پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم:

«السَّخاءُ خُلْقُ اللَّهِ الْأعْظَمِ؛

سخاوت صفت بزرگ خداست». [2]

در حديث ديگرى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم:

«السَّخَاءُ مِنْ أَخْلَاقِ الْأَنْبِيَاءِ وَهُوَ عِمَادُ الْإِيمَانِ وَلَا يَكُونُ مُؤْمِنٌ إِلَّا سَخِيّاً؛

سخاوت از اخلاق پيامبران و ستون ايمان است و هيچ مؤمنى نيست مگر اين‌كه صاحب سخاوت است». [3]

بى‌شك، سخاوت هر قدر بيشتر و در مورد مناسبت‌تر و بدون هيچ‌گونه عوض مادى و معنوى و كاملًا به صورت ابتدايى باشد پرارزش‌تر است.

اين سخن را با حديثى از كتاب‌ كافى‌ از امام صادق عليه السلام پايان مى‌دهيم، فرمود:

گروهى از يمن خدمت رسول خدا صلى الله عليه و آله آمدند و ميان آنها مردى بود در مكالمه با پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله درشت‌گو و سرسخت تا آنجا كه رسول خدا صلى الله عليه و آله خشمگين شد و از شدت غضب عرق در پيشانى او آشكار گشت و چهره در هم كشيد و چشم از او برداشت و به زمين نگاه كرد. جبرئيل نازل شد و عرض كرد: پرورگارت به تو درود مى‌فرستد و مى‌گويد: اين مرد سخاوتمندى است كه پيوسته اطعام مى‌كند. خشم پيامبر صلى الله عليه و آله فرو نشست سر را بلند كرد و فرمود: اگر جبرئيل از سوى خداوند متعال به من خبر نداده بود كه تو مرد سخاوتمندى هستى و پيوسته اطعام طعام مى‌كنى تو را طرد مى‌كردم تا عبرتى براى ديگران باشى. آن مرد گفت:

آيا پروردگار تو سخاوت را دوست دارد؟ پيامبر فرمود: آرى. آن مرد شهادتين بر زبان جارى كرد و مسلمان شد و گفت: به خداوندى كه تو را به حق مبعوث كرده هرگز كسى را از مالم محروم نساختم. [4]

[1]. بقره، آيه 273.

[2]. كنز العمال، مطابق نقل ميزان الحكمه، ماده سخاء.

[3]. بحارالانوار، ج 68، ص 355، ح 17.

[4]. كافى، ج 4، ص 39، ح 5.