53 و قال عليه‌السلام السَّخَاءُ مَا كَانَ ابْتِدَاءً، فَأَمَّا مَا كَانَ عَنْ مَسْأَلَةٍ فَحَيَاءٌ وَتَذَمُّمٌ.

امام عليه السلام فرمود:

سخاوت آن است كه ابتدايى (و بدون درخواست) باشد، اما آنچه در برابر تقاضا داده مى‌شود يا از روى «حيا» است و يا براى فرار از «مذمّت». [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

صاحب مصادر نهج‌البلاغه مى‌گويد: در تاريخ ابن عساكر اين چنين آمده است: به امام عرض كردند: «ما السخاء؟؛ سخاوت چيست؟» در پاسخ فرمود: «ما كانَ عَنْهُ إبْتِداءً وَ أمّا ما كانَ عَنْ مَسْألَةٍ فَحَياءٌ وَتَكرُّمٌ» اين سخن را سيوطى در تاريخ الخلفاء از ابن عساكر نقل كرده است. اين تفاوت تعبير با آنچه در نهج‌البلاغه آمده نشان مى‌دهد كه ابن عساكر منبعى غير از نهج‌البلاغه در اختيار داشته است. همچنين اين كلام حكمت‌آميز در كتاب أدب الدين و الدنيا مارودى و در كتاب روض الاخيار با تفاوتى كه نشان دهنده تعدد منبع است ذكر شده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 49).