ديگر اين‌كه از زوال نعمت‌ها نگران نشود شايد خداوند مى‌خواهد بدين وسيله عيوب او را روشن سازد تا براى برطرف كردن آن بكوشد كه اين خود نعمتى از سوى پروردگار محسوب مى‌شود.

اين گفتار حكيمانه امام پيام ديگرى نيز دارد و آن اين‌كه به هنگام اقبال دنيا به انسان، مغرور نشود و خود را برى‌ء از عيوب نداند، چرا كه مردم عيوب او را ناديده مى‌گيرند و اى بسا از وى چنان تمجيد كنند كه سبب غرور او گردد.

شبيه اين گفتار سخن حكيمانه‌اى است كه در حكمت نهم آمده بود كه امام فرموده بود:

(إِذَا أَقْبَلَتِ الدُّنْيَا عَلَى أَحَدٍ أَعَارَتْهُ مَحَاسِنَ غَيْرِهِ وَإِذَا أَدْبَرَتْ عَنْهُ سَلَبَتْهُ مَحَاسِنَ نَفْسِهِ؛

هنگامى كه دنيا به كسى روى آورد نيكى‌هاى ديگران را به او عاريت مى‌دهد و هنگامى كه دنيا به كسى پشت كند نيكى‌هاى خودش را نيز از او سلب مى‌نمايد).

در زبان عرب- و احتمالًا زبان‌هاى ديگر- نيز ضرب‌المثل‌هاى جالبى در اين زمينه آمده است از جمله در يك ضرب المثل عربى مى‌خوانيم:

«إذا أقْبَلَ الْبَخْتُ لَباضَتِ الدُّجاجَةُ عَلَى الوَتَد، وَإذا أدْبَرَ الْبَخْتُ أسْعَرَ الْهاوَنُ فِي الشَّمْسِ؛

هنگامى كه دنيا به انسان اقبال كند مرغ روى نوك ميخ تخم مى‌گذارد و هنگامى كه دنيا به انسان پشت كند هاون در برابر آفتاب آتش مى‌گيرد». [1]

[1]. شرح نهج‌البلاغه ابن ابى‌الحديد، ج 18، ص 181.