45 و قال عليه‌السلام لَوْ ضَرَبْتُ خَيْشُومَ الْمُؤْمِنِ بِسَيْفِي هَذَا عَلى‌ أَنْ يُبْغِضَنِي مَا أَبْغَضَنِي؛ وَلَوْ صَبَبْتُ الدُّنْيَا بِجَمَّاتِهَا عَلَى الْمُنَافِقِ عَلى‌ أَنْ يُحِبَّنِي مَا أَحَبَّنِى. وَذَلِكَ أَنَّهُ قُضِيَ فَانْقَضى‌ عَلى‌ لِسَانِ النَّبِيِّ الْأُمِّيِّ صلى الله عليه و آله؛ أَنَّهُ قَالَ: يَا عَلِيُّ، لَايُبْغِضُكَ مُؤْمِنٌ، وَلَا يُحِبُّكَ مُنَافِقٌ.

امام عليه السلام فرمود:

اگر با شمشيرم بر بُن بينى مؤمن بزنم كه مرا دشمن بدارد دشمن نخواهد داشت! و اگر تمام دنيا را بر منافق بريزم كه مرا دوست بدارد دوست نمى‌دارد! چرا كه مقدر شده و بر زبان پيامبر درس‌نخوانده جارى شده كه فرمود: اى على! هيچ مؤمنى تو را دشمن نمى‌دارد و هيچ منافقى تو را دوست نخواهد داشت! [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

اين كلام نورانى و پر معنا بخشى از خطبه‌اى است كه «رفيق بن فرقد» آن را از امام عليه السلام نقل كرده است و گروه زيادى از مورخان و راويان شيعه و اهل سنت قبل از سيّد رضى و بعد از او آن را در كتاب‌هاى خود آورده‌اند از جمله: ابو جعفر طبرى در كتاب بشارة المصطفى و شيخ طوسى در امالى و زمخشرى در ربيع الابرار و مسلم در صحيح خود (در كتاب الايمان، باب 33، ح 131) و امام احمد در مسند و نسايى در سنن و ابن عبدالبر در استيعاب و ابو نعيم اصفهانى در حلية و متّقى هندى در كنز العمال و حاكم در مستدرك بخش اخير اين كلام حكمت‌آميز كه از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله نقل شده است را با تفاوت‌هايى آورده‌اند. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 42 با تلخيص).