2 و قال عليه السلام أَزْرَى بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ، وَرَضِيَ بِالذُّلِّ مَنْ كَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ، وَهَانَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَيْهَا لِسَانَهُ.

امام عليه السلام فرمود:

هر كس طمع را پيشه كند خود را حقير كرده و كسى كه ناراحتى‌هايش را (نزد اين و آن بدون هيچ فايده) فاش كند به ذلت خويش راضى شده و آن‌كس كه زبانش را بر خود امير كند شخصيتش حقير خواهد شد. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

اين جمله به اضافه چهار جمله بعد از آن كه خواهد آمد همگى در وصيتى كه امام عليه السلام به مالك اشتر فرموده ديده مى‌شود و مرحوم صاحب كتاب تحف‌العقول كه قبل از سيّد رضى مى‌زيسته در شرح كلمات قصار على عليه السلام تمام آن را با تفاوت‌هايى آورده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 9) و اين نشان مى‌دهد كه بخشى از آنچه در بحث كلمات قصار نهج‌البلاغه آمده جمله‌هاى به هم پيوسته‌اى بوده است كه مرحوم سيّد رضى به سبب معانى مستقلى كه داشته‌اند آنها را از هم جدا كرده است.