وصف دوم اينكه او جزء مهاجران بود و مهاجرتش براى اطاعت خدا صورت گرفت. شايد هجرت بعضى از مكه به مدينه براى ترس از مشركان يا طمع در آينده اسلام بود؛ ولى اين مرد مجاهد تنها به موجب اطاعت خداوند هجرت كرد و مى‌دانيم هجرت مهاجران فصل جديدى در تاريخ اسلام گشود، زيرا آنها با انصار مدينه دست به دست هم داده لشكر نيرومندى براى اسلام فراهم شد كه در سايه آن توانست در مبارزات خود با دشمنان پيروز گردد و حكومت اسلامى به كمك آنها تحقق يابد. جالب اين‌كه در حالات خبّاب نوشته‌اند كه او در ميدان بدر و تمام غزواتى كه بعد از آن صورت گرفت از پيغمبر صلى الله عليه و آله جدا نشد.

سوم اينكه او مرد قانعى بود و زندگى ساده و زاهدانه‌اى داشت و مى‌دانيم افراد قانع افرادى عزيز و سربلندند و در برابر ثروتمندان از خدا بى‌خبر هرگز سر تعظيم فرود نمى‌آورند. در حقيقت او در اين كار از پيغمبر گرامى اسلام الگو مى‌گرفت.

در چهارمين جمله خشنودى او را از تقديرات الهى بيان مى‌كند با اين‌كه او دوران‌هاى سخت و طوفانى اسلام را از نزديك مشاهده كرد و زجر بسيار كشيد و تحمل شدائد نمود؛ اما با اين حال هميشه از خدا راضى بود؛ راضى از مقدرات الهى و به پاداش‌هاى نيك. قرآن مجيد درباره گروهى از مؤمنان راستين مى‌فرمايد: « «رَضِىَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْه»؛ هم خدا از آنها راضى بود و هم آنها از خدا» [1] و درباره صاحبان نفس مطمئنه مى‌فرمايد: « «راضِيَةً مَرْضِيَّةً»؛ هم آنها از خدا خشنود بودند و هم خدا از آنها خشنود». [2]

در پنجمين و آخرين توصيف مى‌فرمايد: او در تمام عمر مجاهد بود؛ در مكه‌

[1]. مائده، آيه 119.

[2]. فجر، آيه 28.