لِبَعْضِ أَصْحَابِهِ فِي عِلَّةٍ اعْتَلَّهَا:

42 و قال عليه‌السلام جَعَلَ اللَّهُ مَا كَانَ مِنْ شَكْوَاكَ حَطّاً لِسَيِّئَاتِكَ، فَإِنَّ الْمَرَضَ لَاأَجْرَ فِيهِ، وَلَكِنَّهُ يَحُطُّ السَّيِّئَاتِ، وَيَحُتُّهَا حَتَّ الْأَوْرَاقِ. وَإِنَّمَا الْأَجْرُ فِي الْقَوْلِ بِاللِّسَانِ، وَالْعَمَلِ بِالْأَيْدِي وَالْأَقْدَامِ، وَإِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ يُدْخِلُ بِصِدْقِ النِّيَّةِ وَالسَّرِيرَةِ الصَّالِحَةِ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ الْجَنَّةَ.

امام عليه السلام هنگامى كه يكى از ياران خود را بيمار مى‌بيند (ضمن احوال‌پرسى) به او مى‌فرمايد:

«خداوند اين درد و بيمارى تو را سبب ريزش گناهانت قرار داد، زيرا بيمارى پاداشى در آن نيست؛ ولى گناهان را مى‌ريزد همچون ريزش برگ درختان، اجر و پاداش، تنها در گفتار به زبان و عمل با دست و قدم (و اعضا) است و خداوند سبحان كسانى را از بندگانش كه بخواهد (و لايق بداند)، به موجب صدق نيت و پاكى باطن (نيز) داخل بهشت مى‌كند. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

اين گفتار حكيمانه را نصر بن مزاحم در كتاب صفين و طبرى در تاريخ معروف خود آورده‌اند. عياشى نيز در تفسير خويش با كمى تفاوت و شيخ طوسى در كتاب امالى ذكر كرده‌اند. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 39).