تمام اين وابستگى‌ها زاييده آرزوهاى دور و دراز است؛ هرگاه آن آرزوها از صفحه فكر انسان پاك شود، انسان به غنا و بى‌نيازى پرارزشى دست مى‌يابد و به همين دليل امام عليه السلام ترك اين آرزوها را برترين و بهترين غنا شمرده است.

در تعبير ديگرى كه در حكمت 371 آمده است امام عليه السلام مى‌فرمايد:

«لَا كَنْزَ أَغْنَى مِنَ الْقَنَاعَة؛

هيچ گنجى بى‌نياز كننده تر از قناعت نيست (همان قناعتى كه نقطه مقابل آرزوهاى طولانى محسوب مى‌شود)».

امام هادى عليه السلام طبق روايتى كه علامه مجلسى آن را از درة الباهرة نقل كرده است، فرمود:

«الْغِنَى قِلَّةُ تَمَنِّيكَ وَالرِّضَا بِمَا يَكْفِيكَ وَالْفَقْرُ شِرَّةُ النَّفْسِ وَشِدَّةُ الْقُنُوط؛

غنا و توانگرى آن است كه دامنه آرزو را كم كنى و به آنچه خدا به تو داده است خرسند باشى و فقر آن است كه نفس آدمى سيرى ناپذير و شديدا (از رسيدن به همه آرزوها) نوميد باشد». [1]

[1]. بحارالانوار، ج 75، ص 368، ح 3.