مى‌كرديم. همين‌گونه، شروران بسيار مى‌شود كه داراى چنين باطنى هستند؛ يعنى اگر قدرت و توانى داشتند شرارت را به مرتبه بالاترى مى‌رساندند.

در حديثى از امام باقر عليه السلام مى‌خوانيم:

«نِيَّةُ الْمُؤْمِنِ خَيْرٌ مِنْ عَمَلِهِ وَذَلِكَ لِأَنَّهُ يَنْوِي مِنَ الْخَيْرِ مَا لَايُدْرِكُهُ وَنِيَّةُ الْكَافِرِ شَرٌّ مِنْ عَمَلِهِ وَذَلِكَ لِأَنَّ الْكَافِرَ يَنْوِي الشَّرَّ وَيَأْمُلُ مِنَ الشَّرِّ مَا لَايُدْرِكُهُ؛

نيت مؤمن از عملش بهتر است، زيرا كارهاى خيرى در دل دارد كه نمى‌تواند آنها را انجام دهد و نيت كافر بدتر از عمل اوست، زيرا كارهاى بدى در سر دارد كه توان آن را ندارد». [1]

وجه چهارمى نيز بعضى براى اين تفاوت ذكر كرده‌اند كه هر كس كار خيرى انجام مى‌دهد معمولا عوامل بازدارنده‌اى از جمله هوا و هوس‌ها را در دل دارد و در برابر آنها مقاومت مى‌كند و آن عوامل را به عقب مى‌راند و كار خير را انجام مى‌دهد به همين دليل از كارش با ارزش‌تر است و به عكس كسى كه كار بدى انجام مى‌دهد نيز عوامل بازدارنده از قبيل فطرت الهى، اوامر و نواهى آسمانى در برابر اوست ولى پشت پا به همه آنها مى‌زند و به سراغ شر مى‌رود. به همين دليل از عملش بدتر است. [2]

البته منافاتى ميان اين وجوه چهارگانه نيست و همه آن ممكن است در معناى حديث جمع باشد.

[1]. بحارالانوار، ج 67، ص 190.

[2]. راه روشن، ج 1، ص 153.