يا چيزى به كار رفته است و «زهد» عدم وابستگى به دنيا و زخارف دنياست و «ترقب» به هرگونه انتظار گفته مى‌شود.

سپس به ريشه‌هاى هر يك از اين چهار شاخه كه از آن منشعب مى‌شود پرداخته مى‌فرمايد: «آن‌كس كه مشتاق بهشت باشد، شهوات و تمايلات سركش را به فراموشى مى‌سپارد و آن‌كس كه از آتش جهنم بيمناك شد از گناهان دورى مى‌گزيند و كسى كه زاهد و بى‌اعتنا به دنيا باشد مصيبت‌ها را ناچيز مى‌شمرد و آنكس كه انتظار مرگ را مى‌كشد براى انجام اعمال نيك سرعت مى‌گيرد»؛

(فَمَنِ اشْتَاقَ إِلَى الْجَنَّةِ سَلَا عَنِ الشَّهَوَاتِ؛ وَمَنْ أَشْفَقَ مِنَ النَّارِ اجْتَنَبَ الْمُحَرَّمَاتِ؛ وَمَنْ زَهِدَ فِي الدُّنْيَا اسْتَهَانَ بِالْمُصِيبَاتِ؛ وَمَنِ ارْتَقَبَ الْمَوْتَ سَارَعَ إِلَى الْخَيْرَاتِ)

. «سلا» به معناى فراموش كردن چيزى است.

در واقع صبر و شكيبايى گاه در مقابل شهوت و در مسير اطاعت خداست و گاه در مقام پرهيز از گناهان و گاه در مقابل مصائب و درد و رنج‌هاى دنيوى است و گاه در مقابل پايان عمر و مرگ.

براى اين‌كه انسان بتواند مواضع خود را در مقابل اين امور چهارگانه روشن سازد بايد متكى به عقايد صحيح گردد؛ عشق به بهشت و نعمت‌هاى بى‌پايانش او را از غلطيدن در شهوات سركش دنيا حفظ مى‌كند و اين همان صبر بر طاعت است و ايمان به عذاب الهى در آخرت و خوف از دوزخ او را از گناهان باز مى‌دارد، چرا كه گويى آتش دوزخ را با چشم خود مى‌بيند.

از آنجا كه بى‌تابى در برابر مصائب به دليل دلبستگى‌هاى دنيوى است آن‌كس كه زاهد و بى‌اعتنا به دنيا باشد و از اين دلبستگى‌ها وا رَهَد مصيبت در برابر او كوچك مى‌شود و صبر در برابر آن آسان مى‌گردد.

امام عليه السلام علاوه بر سه شاخه معروف صبر شاخه چهارمى هم در اينجا بيان فرموده و آن صبرى است كه از انتظار مرگ ناشى مى‌شود كسى كه در هر لحظه‌