خواه ناخواه دامان انسان را مى‌گيرد و بدين ترتيب دو حركت از دو سو رو به روى يكديگر دائماً در حال انجامند از يك‌سو، انسان به‌سوى نقطه پايان زندگى و از آن‌سو، حوادث به‌سوى انسان در حركت است و در چنين شرايطى ملاقات با يكديگر سريع خواهد بود؛ مانند دو وسيله نقليه‌اى كه از دو طرف روبروى يكديگر با سرعت در حركت‌اند و چيزى نمى‌گذرد كه به هم مى‌رسند.

قرآن مجيد خطاب به قوم يهود مى‌فرمايد: « «قُلْ إِنَّ الْمَوْتَ الَّذي تَفِرُّونَ مِنْهُ فَإِنَّهُ مُلاقيكُمْ ثُمَّ تُرَدُّونَ إِلى‌ عالِمِ الْغَيْبِ وَالشَّهادَةِ فَيُنَبِّئُكُمْ بِما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ»؛ بگو آن مرگى كه (به پندار خود) از آن فرار مى‌كنيد به يقين با شما ملاقات خواهد كرد سپس به سوى كسى باز مى‌گرديد كه از پنهان و آشكار باخبر است و شما را از آنچه انجام مى‌داديد باخبر مى‌سازد». [1]

در اين زمينه روايات فراوانى از معصومين عليهم السلام نقل شده است از جمله در همين كلمات قصار، امام عليه السلام (در كلمه 74) فرموده است:

«نَفَسُ الْمَرْءِ خُطَاهُ إِلَى أَجَلِهِ؛

نَفَس‌هاى انسان گام‌هاى او به سوى مرگ اوست».

در نامه 27 از بخش نامه‌هاى امام عليه السلام خوانديم كه مى‌فرمايد:

«وَ أَنْتُمْ طُرَدَاءُ الْمَوْتِ إِنْ أَقَمْتُمْ لَهُ أَخَذَكُمْ وَإِنْ فَرَرْتُمْ مِنْهُ أَدْرَكَكُمْ وَهُوَ أَلْزَمُ لَكُمْ مِنْ ظِلِّكُمْ، الْمَوْتُ مَعْقُودٌ بِنَوَاصِيكُمْ وَالدُّنْيَا تُطْوَى مِنْ خَلْفِكُم؛

شما رانده شدگان و تعقيب‌شدگان مرگ هستيد (و صيد شدگان به وسيله آن) اگر بايستيد شما را دستگير خواهد كرد و اگر فرار كنيد به شما خواهد رسيد و مرگ از سايه شما به شما همراه‌تر است و با موى پيشانى شما گره خورده و دنيا در پشت سر شما به سرعت در هم پيچيده مى‌شود (و پايان عمر دور نيست)».

هدف از تمام اين هشدارها اين است كه زندگى دنيا غفلت‌زاست و هنگامى كه انسان به آن سرگرم شود گاه همه چيز را فراموش مى‌كند و چنان گام برمى‌دارد

[1]. جمعه، آيه 8.