26 و قال عليه‌السلام مَا أَضْمَرَ أَحَدٌ شَيْئاً إِلَّا ظَهَرَ فِي فَلَتَاتِ لِسَانِهِ، وَصَفَحَاتِ وَجْهِهِ.

امام عليه السلام فرمود:

هيچ كس چيزى را در دل پنهان نمى‌كند مگر اين‌كه در سخنان بى‌انديشه‌اى كه از او صادر مى‌شود و در صفحه صورتش،

آشكار مى‌گردد. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

اين كلام نورانى و پر معنا را ابوعثمان جاحظ در كتاب المائة المختارة من كلامه عليه السلام پيش از سيّد رضى آورده است و بعد از سيّد رضى نيز قاضى قضاعى در كتاب دستور معالم الحكم و همچنين گروه ديگرى نيز در كتاب‌هاى خود آن را آورده‌اند. منصور دوانيقى (خليفه عباسى) از اين كلمه حكمت‌آميز در يكى از خطبه‌هاى خود به نفع خويش بهره‌بردارى كرده است آنجا كه مى‌گويد: «مَعْشَرَ النَّاسِ لا تُضْمِرُوا غَشَّ الْأئِمَّةَ فَإنَّهُ مَنْ أضْمَرَ ذلِكَ أظْهَرَهُ اللَّهُ عَلى‌ سَقَطاتِ لِسانِهِ، وَفَلَتاتِ أقْوالِهِ، وَسَحْنَةِ وَجْهِهِ؛ اى مردم خيانت نسبت به پيشوايانتان را در دل پنهان نكنيد، زيرا هر كس نيتى در دل داشته باشد خداوند آن را در سخنانى كه از او صادر مى‌شود و اشتباهات لفظى و صفحه صورتش ظاهر خواهد ساخت». (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 25).

در كتاب تمام نهج‌البلاغه نيز آن را لابه‌لاى اندرزهاى امام به فرزند گرامى‌اش امام حسن مجتبى عليه السلام آورده است. (تمام نهج‌البلاغه، ص 983).