شرح و تفسير كفّاره گناهان بزرگ‌

امام عليه السلام در اين سخن نورانى‌اش اشاره به بعضى از كفارات گناهان بزرگ مى‌كند؛ كفاره‌اى كه مى‌تواند آن گناه را جبران نمايد. مى‌فرمايد: «از جمله كفاره‌هاى گناهان بزرگ، به فرياد بيچاره و مظلوم رسيدن و تسلّى دادن به افراد غمگين است»؛

(مِنْ كَفَّارَاتِ الذُّنُوبِ الْعِظَامِ إِغَاثَةُ الْمَلْهُوفِ، وَالتَّنْفِيسُ عَنِ الْمَكْرُوبِ)

. «ملهوف» معناى وسيعى دارد كه هر فرد مظلوم و بيچاره‌اى را شامل مى‌شود؛ خواه بيمار باشد يا گرفتار طلبكار و يا فقير نادار و يا زندانى بى‌گناه. كسى كه به كمك اين‌گونه افراد بشتابد مى‌تواند عفو الهى را در برابر گناهانى كه انجام داده به خود متوجه سازد.

«مكروب» به هر شخص غمگين گفته مى‌شود؛ خواه غم او در مصيبت عزيزش باشد يا غم بيمارى يا فقر يا شكست در امر تجارت و يا هر غم ديگر.

«تنفيس» همان زدودن غم است. در جايى كه ممكن است عامل غم برطرف شود زدودنش از اين طريق خواهد بود؛ مانند زدودن فقر از طريق كمك مالى و آنجا كه نمى‌توان عامل آن را برطرف كرد مى‌توان از طريق تسلى دادن، غم و اندوه را سبك نمود مانند كسى كه عزيزش را از دست داده با تسليت گفتن و دلدارى دادن به وسيله دوستان، غم و اندوهش كاهش مى‌يابد يا برطرف مى‌شود. اينها همه مصداق تنفيس است.