از آنجا كه ممكن است كسى فكر كند من حق اكثريت آنها را ادا كرده‌ام و عدم رسيدگى به جمع اندكى از آنان مشكل ايجاد نمى‌كند، امام هشدار مى‌دهد كه بايد به حق فرد فرد آنها رسيدگى كنى. مى‌فرمايد: «بايد در اداى حق هر فردى از آنان در پيشگاه خدا عذر و دليل داشته باشى به گونه‌اى كه حتى حق يك فرد هم ضايع نشود»؛

(وَكُلٌّ فَأَعْذِرْ إِلَى اللَّهِ فِي تَأْدِيَةِ حَقِّهِ إِلَيْهِ)

. امام خود بهترين نمونه و برگزيده‌ترين اسوه و پيشوا در اين قسمت بود. تمام عمرش در خدمت محرومان گذشت و هرگز از حال آنها غافل نشد و حتى اين صفت را در عصر حيات پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله نيز به طور بارز داشت، لذا پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله در حق او فرمود:

«يَا عَلِيُّ إِنَّ اللَّهَ قَدْ زَيَّنَكَ بِزِينَةٍ لَمْ يُزَيِّنِ الْعِبَادَ بِزِينَةٍ أَحَبَّ إِلَى اللَّهِ مِنْهَا زَيَّنَكَ بِالزُّهْدِ فِي الدُّنْيَا وَجَعَلَكَ لَاتَرْزَأُ مِنْهَا شَيْئاً وَلَا تَرْزَأُ مِنْكَ شَيْئاً وَوَهَبَ لَكَ حُبَّ الْمَسَاكِينِ فَجَعَلَكَ تَرْضَى بِهِمْ أَتْبَاعاً وَيَرْضَوْنَ بِكَ إِمَاما؛

اى على خداوند تو را به زيورى آراسته است كه هيچ يك از بندگانش را به زيورى از اين محبوب‌تر نياراسته، تو را مزين به زينت زهد (و بى‌اعتنايى به) دنيا نمود، آن چيزى از تو نمى‌كاهد و تو نيز چيزى از آن كم نمى‌كنى و محبّت مساكين را به تو بخشيد آن‌گونه كه تو از اينكه آنها پيروان تو باشند خشنودى و آنها نيز از اينكه امام و پيشواى آنها باشى خشنودند». [1]

آن حضرت در هشتمين توصيه درباره اين قشر محروم درباره يتيمان و پيران از كار افتاده كه از همه كس بيشتر نيازمند حمايت‌اند، مى‌فرمايد: «به كار يتيمان و پيرانِ از كار افتاده كه هيچ راه چاره‌اى ندارند و نمى‌توانند دست نياز خود را به سوى مردم دراز كنند رسيدگى كن»؛

(وَتَعَهَّدْ أَهْلَ الْيُتْمِ وَذَوِي الرِّقَّةِ فِي السِّنِّ مِمَّنْ لَا حِيلَةَ لَهُ وَلَا يَنْصِبُ لِلْمَسْأَلَةِ نَفْسَهُ)

. تعبير به‌

«ذَوِي الرِّقَّةِ فِي السِّنِّ»

كه اشاره به پيران از كار افتاده است مى‌تواند از

[1]. بحارالانوار، ج 40، 28، ح 55