با آنها استدلال كند.

مى‌دانيم خوارج آيه شريفه‌ «إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّه» [1] را بهانه كرده بودند و مى‌گفتند حكميت كه على عليه السلام در مقابل شاميان آن را پذيرفته بر خلاف اين آيه است، زيرا اين آيه حكميت را فقط براى خدا مى‌داند. در حالى كه مى‌دانيم آيه ناظر به اين معنا نيست و حاكميت خداوند را در احكام كلّى بيان مى‌كند نه موارد جزئى و شخصى و تطبيق آن كليات بر موارد شخصى بايد به وسيله حكمين انجام گيرد؛ ولى آنها بر پندار باطل خود اصرار داشتند اما اگر ابن عباس مثلًا به حديث معروف‌

«عَلِيٌّ مَعَ الْحَقِّ وَالْحَقُّ مَعَ عَلِيٍّ يَدُورُ حَيْثُمَا دَارَ» [2]

يا حديث‌

«اللَّهُمَّ وَالِ‌

مَنْ وَالَاهُ وَعَادِ مَنْ عَادَاهُ وَانْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ وَاخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ» [3]

كه از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله به طور مسلم نقل شده استدلال كند، ديگر آنها نمى‌توانند پاسخى به آن بگويند.

[1]. يوسف، آيه 40

[2]. بحارالانوار، ج 10، ص 450

[3]. همان مدرك، ج 23، ص 103، ح 11