بهانه‌اى براى سر باز زدن از بيعت قرار داد.

سپس مى‌افزايد: «اين داستان، طولانى است و سخن در اينجا فراوان است.

گذشته گذشته است و آينده روى آورده (بنابراين سخن درباره اين‌گونه مسائل را بگذار) اكنون تو مأمورى از تمام كسانى كه نزد تو هستند براى من بيعت بگيرى و با گروهى از يارانت (براى بيعت مستقيم با من) به سوى من بيا. والسلام»؛

(وَالْحَدِيثُ طَوِيلٌ، وَالْكَلَامُ كَثِيرٌ، وَقَدْ أَدْبَرَ مَا أَدْبَرَ، وَأَقْبَلَ مَا أَقْبَلَ. فَبَايِعْ مَنْ قِبَلَكَ، وَأَقْبِلْ إِلَيَّ فِي وَفْدٍ [1] مِنْ أَصْحَابِكَ. وَالسَّلَامُ)

. اشاره به اينكه فعلا مشكل مهم مسلمانان مسأله بيعت و تحكيم پايه‌هاى حكومت اسلامى است؛ مسائل فرعى را بايد براى وقت ديگر گذارد. بايد با يارانت به‌طور دسته جمعى به صفوف مسلمانان بپيوندى كه همه (جز اندكى) با من بيعت كردند.

جمله‌

«أَدْبَرَ مَا أَدْبَرَ وَأَقْبَلَ مَا أَقْبَلَ»

شبيه چيزى است كه ما مى‌گوييم: گذشته‌ها گذشته و باز نمى‌گردد؛ آنچه مهم است مسائل امروز و آينده است كه بايد براى آن فكرى كرد.

جمله‌

«فَبَايِعْ مَنْ قِبَلَكَ»

اشاره به اين است كه تو از طرف من با يارانت بيعت كن.

[1]. «وفد» به معناى گروه است‌