بِزَوَالِ نِعْمَةٍ، وَانْقِطَاعِ مُدَّةٍ، مِنْ سَفْكِ الدِّمَاءِ بِغَيْرِ حَقِّهَا)

. امام عليه السلام در اين عبارت چهار اثر بسيار منفى ريختن خون به ناحق را بيان فرموده: انتقام شديد الهى، مجازات سنگين او، زوال نعمت‌ها از قبيل آرامش، امنيّت، سلامت و سعادت و زوال مُلك و حكومت.

تاريخ هم نشان داده است كه چگونه خون به ناحق دامان صاحبش را مى‌گيرد و او را در پرتگاه نيستى مى‌افكند.

سپس پنجمين اثر شوم آن را بيان مى‌فرمايد: «خداوند سبحان در دادگاه قيامت پيش از هر چيز در ميان بندگان خود در مورد خون‌هايى كه ريخته شده دادرسى خواهد كرد»؛

(وَاللَّهُ سُبْحَانَهُ مُبْتَدِئٌ بِالْحُكْمِ بَيْنَ الْعِبَادِ، فِيمَا تَسَافَكُوا مِنَ الدِّمَاءِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ)

. درست است كه حساب در قيامت بسيار سريع انجام مى‌گيرد؛ ولى اين مانع از آن نمى‌شود كه اعمال بهتر زودتر حسابرسى شود و همچنين اعمال بدتر.

در روايات آمده است نخستين چيزى كه از اعمال نيك در قيامت به آن نگاه مى‌شود نماز است‌

«أَوَّلُ مَا يُنْظَرُ فِي عَمَلِ الْعَبْدِ فِي يَوْمِ الْقِيَامَةِ فِي صَلَاتِهِ» [1]

در معاصى بزرگ نيز نخستين چيزى كه خدا درباره آن حكم مى‌كند خون به ناحق است.

حضرت در ادامه به چهار پيامد شوم ديگر اشاره مى‌كند و مى‌فرمايد: «بنابراين حكومت و زمامدارى خود را هرگز با ريختن خون حرام تقويت مكن، زيرا اين عمل، پايه‌هاى حكومت را ضعيف و سست مى‌كند، بلكه بنياد آن را مى‌كَند يا به ديگران منتقل مى‌سازد»؛

(فَلَا تُقَوِّيَنَّ سُلْطَانَكَ بِسَفْكِ دَمٍ حَرَامٍ، فَإِنَّ ذَلِكَ مِمَّا يُضْعِفُهُ وَيُوهِنُهُ، بَلْ يُزِيلُهُ وَيَنْقُلُهُ)

. تفاوت ميان اين چهار جمله (يُضْعِفُ، يُوهِنُ، يُزِيلُ و يَنْقُلُ) روشن است زيرا

[1]. بحارالانوار، ج 79، ص 227، ح 53