او را به فرمانداريتان فرستادم)، زيرا او نسبت به شما خيرخواه و نسبت به دشمنانتان بسيار سخت‌گير است.

شرح و تفسير فردى بينا و بسيار توانا را به فرماندارى شما منصوب كردم‌

امام عليه السلام در اين بخش عمدتا به معرفى مالك اشتر مى‌پردازد و بعد از معرفى كامل او ضمن بيان شش وصف بسيار ممتاز، مردم مصر را به اطاعت از فرمان او دعوت مى‌كند گويى فرمانى است توأم با استدلال.

نخست مى‌فرمايد: «اما بعد (از حمد و ثناى الهى) من يكى از بندگان (خاص) از بندگان خدا را به سوى شما فرستادم»؛

(أَمَّا بَعْدُ، فَقَدْ بَعَثْتُ إِلَيْكُمْ عَبْداً مِنْ عِبَادِ اللَّهِ).

نكره بودن «عبد» در اينجا براى تعظيم است و نشان مى‌دهد كه مالك اشتر در مقام عبوديت پروردگار بسيار شايسته بود و امام عليه السلام هم اوّلين و مهم‌ترين افتخار او را همين عبوديت پروردگار مى‌شمرد، همان چيزى كه در نمازهاى خود در ذكر تشهد قبل از مقام رسالت پيغمبر صلى الله عليه و آله از آن ياد مى‌كنيم:

(أشْهَدُ أنَّ مُحَمّداً عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ).

همان حقيقتى كه اميرالمؤمنين على عليه السلام به آن افتخار مى‌كرد و مى‌گفت:

«كَفَى بِي عِزّاً أَنْ أَكُونَ لَكَ عَبْداً».. [1]

سپس در توصيف دوم و سوم مى‌فرمايد: «كسى كه به هنگام خوف و خطر خواب به چشم راه نمى‌دهد و در ساعات ترس و وحشت از دشمن نمى‌هراسد و به او پشت نمى‌كند»؛

(لَا يَنَامُ أَيَّامَ الْخَوْفِ، وَلَا يَنْكُلُ‌ [2] عَنِ الْأَعْدَاءِ سَاعَاتِ‌

[1]. بحارالانوار، ج 91، ص 94، ح 10.

[2]. «لا ينكُلُ» در اصل از ريشه «نكول» به معناى عقب رفتن از روى ترس گرفته شده و گاه به هرگونه‌عقب‌نشينى از كارى گفته مى‌شود.