هستند به خوبى اداره شوند؛ به گونه‌اى كه همه آنها به يك چيز بينديشند و آن جهاد با دشمن است»؛

(وَلْيَكُنْ آثَرُ [1] رُءُوسِ جُنْدِكَ عِنْدَكَ مَنْ وَاسَاهُمْ فِي مَعُونَتِهِ،

وَأَفْضَلَ عَلَيْهِمْ مِنْ جِدَتِهِ‌ [2]، بِمَا يَسَعُهُمْ وَيَسَعُ مَنْ وَرَاءَهُمْ مِنْ خُلُوفِ‌ [3] أَهْلِيهِمْ، حَتَّى‌

يَكُونَ هَمُّهُمْ هَمّاً وَاحِداً فِي جِهَادِ الْعَدُوِّ).

در دنياى امروز رابطه ميان فرماندهان لشكر و افراد يگان‌ها روابطى خشك و به اصطلاح «نظامى» است نه عاطفى؛ روابطى كه غالباً بر محور جريمه و مجازات و بازداشت و تهديد دور مى‌زند در حالى كه امام، چهارده قرن پيش تأكيد فرموده كه روابط بايد عاطفى باشد و بايد فرماندهان مشكلاتِ افراد سپاه و حتى مشكلات خانواده‌هاى آنها را در نظر بگيرند و به اندازه كافى زندگى آنها را تأمين كنند تا هنگامى كه به ميدان جهاد گام مى‌نهند تنها به فكر نبرد با دشمن باشند نه غير آن. بديهى است چنين لشكرى به پيروزى نزديك‌تر است.

هرگاه نفرات لشكر يك چشم به سوى ميدان دوخته باشند و با چشم ديگر به پشت سر به خانواده و فرزند خويش نگاه كنند و نگران آنها باشند اراده و عزمشان براى جنگيدن با دشمن سست مى‌شود.

جالب اينكه امام عليه السلام در زندگى شخصى خود حدّاكثر زهد را رعايت مى‌كند و حتى به فرمانداران و فرماندهان نيز اين توصيه را دارد كه شرح آن در نامه امام به عثمان بن حنيف گذشت؛ ولى به گروه‌هايى كه تحت كفالت او هستند توصيه گشايش زندگى در حد معقول دارد.

آن‌گاه امام عليه السلام در مقام بيان علت براى اين دستور بر آمده مى‌فرمايد: «زيرا

[1]. «آثَر» در اينجا صيغه افعل تفضيل است و به معناى برترين آمده، از ريشه «ايثار» به معناى برترى دادن‌ديگرى است.

[2]. «جِدَة» به معناى توانايى مالى است. اين واژه مصدر و از ريشه «وجود» گرفته شده است.

[3]. «خُلُوف» جمع «خَلْف» به معناى بازماندگانى است كه انسان به هنگام سفر از خود در وطن مى‌گذارد و معمولًا به زنان و فرزندان كوچك و افراد ناتوان اطلاق مى‌شود.