آن‌گاه بعد از بيان اين اوصاف نه‌گانه، امام عليه السلام به هشت وصف ديگر و صفات برجسته يك فرمانده لايق اشاره كرده مى‌فرمايد: «سپس به سراغ كسانى برو كه داراى شخصيت و اصالتِ خانوادگى از خاندان‌هاى صالح و خوش سابقه و داراى برازندگى و شجاعت و سخاوت و كرم باشند»؛

(ثُمَّ الْصَقْ بِذَوِي الْمُرُوءَاتِ وَالْأَحْسَابِ، وَأَهْلِ الْبُيُوتَاتِ الصَّالِحَةِ، وَالسَّوَابِقِ الْحَسَنَةِ، ثُمَّ أَهْلِ النَّجْدَةِ وَالشَّجَاعَةِ، وَالسَّخَاءِ وَالسَّمَاحَةِ).

«مُرُوءَاتِ»

جمع «مروت» از ريشه «مَرء» گرفته شده كه معمولًا به معناى شخصيت استعمال مى‌شود.

«أَحْسَابِ»

جمع «حَسَب» اشاره به اصالت نژاد و جنبه‌هاى مثبت وراثت دارد مثل اينكه مى‌گوييم: فلان كس از طايفه بنى‌هاشم و سادات صاحب احترام است.

«أَهْلِ الْبُيُوتَاتِ الصَّالِحَةِ»

اشاره به خاندان‌هايى است كه پاكدامن و صالح العمل هستند.

و

«السَّوَابِقِ الْحَسَنَةِ»

ناظر به خانواده‌هايى است كه نه تنها امروز بلكه در گذشته به سبب اعمال خوبشان نام نيكى از خود به يادگار گذارده‌اند.

«النَّجْدَةِ»

كه در اصل به معناى ارتفاع مى‌آيد در اينجا به معناى رفيع بودن مقام و روح بزرگ و جايگاه اجتماعى والاست.

«الشَّجَاعَةِ»

كه به معناى دلاورى است معناى روشنى دارد.

«السَّخَاءِ»

همان مفهوم سخاوت را مى‌رساند.

و

«السَّمَاحَةِ»

به معناى سعه صدر و بزرگوارى است.

بنابراين هر يك از اين هشت واژه معانى متفاوتى دارد كه به يكى از فضايل و صفات برجسته انسان اشاره دارد، هرچند بعضى از مفسّران نهج‌البلاغه تعدادى‌از آنها را مترادف شمرده‌اند؛ مانند «نجده» و «سخاوت» و همچنين «سخاء» و «سماحت» و يا «احساب» و «اهل البيوتات الصالحة».