خوش‌بين شوى، زيرا اين خوش‌بينى، خستگى و رنج فراوانى را از تو دور مى‌سازد و سزاوارترين كسى كه مى‌تواند مورد حسن ظن تو قرار گيرد آن كس است كه تو بهتر به او خدمت كرده‌اى و (به‌عكس) آن كس كه مورد بدرفتارى تو واقع شده است سزاوارترين كسى است كه بايد به او بدبين باشى.

هرگز سنّت مفيد و پسنديده‌اى را كه پيشگامان اين امت به آن عمل كرده‌اند و ملت اسلام با آن الفت گرفته و امور رعيت به‌وسيله آن اصلاح شده مشكن و هرگز سنّت و روشى را كه به چيزى از سنّت‌هاى (حسنه) گذشته زيان وارد مى‌سازد ايجاد مكن كه اجر آن سنّت‌ها براى كسى خواهد بود كه آن را برقرار كرده و گناهش بر توست كه چيزى از آن را نقض كرده‌اى، با دانشمندان، زياد به گفت‌وگو بنشين و با انديشمندان نيز بسيار به بحث پرداز (و اين گفت‌وگوها و بحث‌ها بايد) درباره امورى (باشد) كه به‌وسيله آن، امور بلاد تو اصلاح مى‌شود و آنچه را پيش از تو باعث پيشرفت كار مردم بوده است برپا مى‌دارد.

شرح و تفسير سنت‌هاى حسنه را احيا كن‌

امام عليه السلام در اين بخش از عهدنامه به چند امر مهم ديگر توصيه مى‌كند.

نخست درباره پاداش نيكوكاران و كيفر بدكاران تأكيد مى‌ورزد و مى‌فرمايد:

«هرگز نبايد افراد نيكوكار و بدكار در نظرت يكسان باشند، زيرا اين كار سبب مى‌شود نيكوكاران به نيكى‌ها بى‌رغبت و بدكاران به اعمال بد تشويق گردند، بنابراين هر يك از اينها را مطابق آنچه براى خود خواسته‌اند پاداش ده»؛

(وَلَا يَكُونَنَّ الْمُحْسِنُ وَالْمُسِي‌ءُ عِنْدَكَ بِمَنْزِلَةٍ سَوَاءٍ، فَإِنَّ فِي ذَلِكَ تَزْهِيداً لِأَهْلِ الْإِحْسَانِ فِي الْإِحْسَانِ، وَتَدْرِيباً [1] لِأَهْلِ الْإِسَاءَةِ عَلَى الْإِسَاءَةِ وَأَلْزِمْ كُلّاً مِنْهُمْ مَا أَلْزَمَ نَفْسَهُ).

[1]. «تَدْريب» به معناى عادت دادن كسى به چيزى است و در اينجا مى‌تواند معناى تشويق را داشته باشد در مقابل «تزهيد» كه در اينجا به معناى دلسرد ساختن است.