شهادت رسيده و تو را از همه بهتر براى اين منصب مى‌شناسم محكم در جايگاه خود بايست و) براى پيكار با دشمنت بيرون آى و با بصيرت و فهم خود (در مبارزه با او) حركت كن و براى جنگ با كسى كه مى‌خواهد با تو بجنگد دامن همت به كمر زن (و شجاعانه با او بجنگ)»؛

(فَأَصْحِرْ [1] لِعَدُوِّكَ، وَامْضِ عَلَى‌

بَصِيرَتِكَ، وَشَمِّرْ [2] لِحَرْبِ مَنْ حَارَبَكَ).

تعبير به‌

«أَصْحِرْ؛

به صحرا بيرون آى» اشاره به نكته‌اى است كه امام عليه السلام در خطبه جهاد بر آن تأكيد فرموده آنجا كه مى‌فرمايد:

«وَقُلْتُ لَكُمُ اغْزُوهُمْ قَبْلَ أَنْ يَغْزُوكُمْ فَوَاللَّهِ مَا غُزِيَ قَوْمٌ قَطُّ فِي عُقْرِ دَارِهِمْ إِلَّا ذَلُّوا؛

من به شما (بارها) گفتم با آنها بجنگيد پيش از آنكه آنها به سراغ شما بيايند به خدا سوگند هر گروهى در خانه خود مورد تهاجم واقع شود و با دشمن بجنگد ذليل مى‌شود».

جمله‌

«وَامْضِ عَلَى‌ بَصِيرَتِكَ»

دستور به هشيارى كامل در برابر توطئه‌ها و نقشه‌هاى دشمن است كه با دقت آنها را پيگيرى كرده و خنثى كند.

جمله‌

«وَشَمِّرْ لِحَرْبِ مَنْ حَارَبَكَ»

از يك رو اشاره به اين دارد كه تو آغاز گر جنگ نباش و از سوى ديگر هرگاه دشمن جنگ را بخواهد آغاز كند تو كاملًا براى در هم كوبيدن او آماده باشد و اين آمادگى را دائماً حفظ كن.

اين سه دستور امام عليه السلام نه تنها براى محمد بن ابى‌بكر بلكه براى همه مسلمانان در هر زمان و هر مكان است و اگر به آن عمل كنند به يقين پيروز خواهند شد.

سپس در پايان نامه او را به خداوندى توجّه مى‌دهد كه كليد همه مشكلات در دست قدرت اوست و جز به يارى او كارى نمى‌توان انجام داد مى‌فرمايد: «به سوى راه پروردگارت همگان را دعوت كن و از او بسيار يارى طلب كه مشكلات تو را حل خواهد كرد و در شدايدى كه بر تو نازل مى‌شود ياريت‌

[1]. «اصحر» فعل امر از ريشه «اصحار» به معناى بيرون رفتن و ظاهر شدن در صحراست.

[2]. «شمّر» از ماده «تشمير» و ريشه «شمر» بر وزن «تمر» به معناى جمع كردن، برچيدن و آماده شدن آمده است و معادل آن در فارسى دامن همت به كمر زدن است.