افراد آنها را به جان هم مى‌اندازد و بذر عداوت را در سرزمين سينه‌ها مى‌پاشد. از قديم گفته‌اند:

به عكس، اسلام اجازه مى‌دهد براى صلح دادن افراد حتى دروغ بر زبان جارى كنند و به تعبير ديگر آب بر آن آتش بريزند نه آنكه هيزمى بر آن بيافزايند.

در حديثى از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم:

«أَ لَاأُنَبِّئُكُمْ بِشِرَارِكُمْ قَالُوا بَلَى يَا رَسُولَ اللَّهِ قَالَ الْمَشَّاءُونَ بِالنَّمِيمَةِ الْمُفَرِّقُونَ بَيْنَ الْأَحِبَّةِ الْبَاغُونَ لِلْبُرَآءِ الْمَعَايِبَ؛

آيا به شما شرورترين مردم را معرفى كنم؟ عرض كردند آرى يا رسول اللَّه فرمود:

آنها سخن‌چينانى هستند كه در ميان دوستان جدايى مى‌افكنند و پاكان را متهم به عيوب مى‌سازند». [1]

نكته موارد عيب‌پوشى و موارد اطلاع‌رسانى‌

با مطالعه آنچه امام عليه السلام در اين بخش در مورد عيب‌پوشى واليان و طرد عيب‌جويان و سخن‌چينان بيان فرموده، اين سؤال مطرح مى‌شود كه چرا پيغمبر اكرم و شخص امام اميرالمؤمنين عيون و خبرچينانى داشتند كه در اقصا نقاط بلاد اسلام خبرهاى آشكار و پنهانى امرا و كارگزاران و واليان را به آنها مى‌رساندند آيا اين كار بر خلاف عيب‌پوشى نيست؟

اضافه بر اين در دستورات اسلام آمده است كه اگر كسى با شما درباره شخصى مشورت كند چنانچه عيوبى پنهانى از او سراغ داريد براى او بازگو كنيد و آن را از مسأله غيبت مستثنا دانسته‌اند.

پاسخ اين سؤال چندان پوشيده نيست، زيرا سخن از عيب‌پوشى درباره‌

[1]. كافى، ج 2، ص 369، ح 1.