مِنْ عَقْلِكَ).

امام عليه السلام در عبارات بسيار پر معناى خود، نگاه به عظمت ملك خداوند و قدرت وسيع او را، سرچشمه سه اثر براى مغروران به قدرت مى‌شمارد: آنها را از مركب غرور پياده مى‌كند، از شدّت عمل آنها مى‌كاهد و عقل از دست رفته به سبب غفلت ناشى از غرور را به آنها باز مى‌گرداند.

آرى قوى‌ترين انسان‌ها در برابر بسيارى از حوادث كه به امر خدا انجام مى‌گيرد همچون پر كاهى در برابر طوفان عظيمى هستند. بسيار شنيده‌ايم كه حاكمان زورگو با يك ايست مختصر قلبى همه چيزشان پايان گرفته است و مى‌دانيم اين عارضه بر اثر گرفتن مويرگ‌هاى قلب به‌وسيله قطعه كوچكى از خون لخته شده است. يا از طريق سرطان كه چيزى جز طغيان يك سلول ضعيف نيست يا به‌واسطه يك ميكروب يا ويروسى كه با چشم ديده نمى‌شود از پاى در آمده‌اند. گاه زلزله‌اى تمام قصرهاى آنها را ويران كرده و تندبادى همه چيز را در هم كوبيده و سيلابى همه را با خود برده است. اينها همه اشارات كوچكى است از قدرت بى‌پايان پروردگار. اگر انسان به اين امور بينديشد، در هر مقامى باشد گرفتار غرور نمى‌شود.

تاريخ، حكومتى بالاتر از حكومت سليمان به خاطر ندارد. قرآن مى‌گويد هنگامى كه زمان مرگ سليمان نبى فرا رسيد اجل به او مهلت نداد كه از حالت ايستاده بر زمين بنشيند، بلكه در همان حال كه بر عصايش تكيه كرده بود با تمام آنچه در اختيار داشت وداع گفت و هيچ كس از مرگش باخبر نشد مگر آن زمان كه موريانه عصايش را جويد و تعادل او بر هم خورد و بر زمين افتاد.

امام عليه السلام در هفتمين توصيه در تأكيد بر مطالبى كه در بالا آمد براى فرو نشاندن غرور مغروران و كبر متكبّران از طريق تهديد به كيفر الهى وارد مى‌شود و مى‌فرمايد: «از دعوى همتايى با خداوند در عظمتش برحذر باش و از تشبه به‌