اين گفتار در واقع خط بطلانى است بر تبليغات مسموم دشمنان اسلام كه مى‌گويند: مسلمانان حق حيات براى غير خود قائل نيستند و معتقدند همه را بايد از دم شمشير گذراند و يا اينكه اسلام اصرار دارد ديگران را به اجبار وارد اين دين كند. آرى اين گفتار نشان مى‌دهد تمام انسان‌ها و پيروان همه مذاهب مى‌توانند با مسلمانان زندگى مسالمت آميز داشته باشند و در داخل كشورهاى اسلامى در سايه قوانين اسلام، جان و مال و ناموس و آبرويشان محفوظ باشد. بر خلاف آنچه در دنياى امروز ديده مى‌شود كه حتى اختلاف رنگِ پوست در داخل كشور ظاهرا پيشرفته‌اى مانند آمريكا مايه تبعيض‌هاى وحشتناكى است و بر خلاف نمايش‌هاى سياسى در اين زمينه سفيدپوستان آنجا غالباً از سياه‌پوستان متنفرند، مراكز اجتماعى آنها از هم جداست و در بسيارى از مسائل اجتماعى حاضر به همكارى با يكديگر نيستند.

آن‌گاه امام عليه السلام در پنجمين دستور كه از مهم‌ترين دستورات مديريت و مردم‌دارى است، مى‌فرمايد: « (و بدان) از مردم لغزش‌ها و خطاها سر مى‌زند و مشكلاتى به آنها دست مى‌دهد (كه آنها را از انجام وظيفه باز مى‌دارد) و به‌دست آنان از روى عمد يا خطا، كارهاى (خلافى) ظاهر مى‌شود (در اين‌گونه موارد) از عفو و گذشت خود آن‌قدر به آنها عطا كن كه دوست دارى و خوشنود مى‌شوى خداوند از عفوش به تو عطا كند»؛

(يَفْرُطُ [1] مِنْهُمُ الزَّلَلُ‌ [2]، وَتَعْرِضُ لَهُمُ‌

الْعِلَلُ، وَيُؤْتَى عَلَى أَيْدِيهِمْ فِي الْعَمْدِ وَالْخَطَإِ، فَأَعْطِهِمْ مِنْ عَفْوِكَ وَصَفْحِكَ مِثْلِ الَّذِي تُحِبُّ وَتَرْضَى أَنْ يُعْطِيَكَ اللَّهُ مِنْ عَفْوِهِ وَصَفْحِهِ).

بديهى است هيچ انسانى (جز معصومان عليهم السلام) نيست كه خطايى از او سر نزند.

[1]. «يَفْرُط» از ريشه «فرط» بر وزن «شرط» به معناى عجله و شتاب كردن در انجام كارى است. اين واژه درمورد كسى كه براى انجام كارى سبقت مى‌گيرد نيز به‌كار مى‌رود.

[2]. «زَلَل» و «زَلَّة» بر وزن «غلة» به معناى خطا و لغزش است.