52 و من كتاب له عليه‌السلام إلى‌ أمَراءِ الْبِلاد في مَعْنَى الصَّلاةِ

از نامه‌ها امام عليه السلام‌

به فرمانداران شهرها درباره معناى نماز (و بخشى از احكام آن) است. [1]

نامه در يك نگاه‌

چنان‌كه در عنوان نامه آمده است، مخاطب آن اميران بلادند، زيرا آنها ناظر به امور دينى و هم دنيوى مردم بودند، افزون بر اينكه امامت جمعه و جماعت را نيز بر عهده داشتند. محتواى نامه در واقع بيانگر دو چيز است: يكى اوقات دقيق نمازهاى پنج‌گانه كه هر كدام را بايد در چه وقتى ادا كرد و ديگر اينكه امام جماعت بايد ضعيف‌ترين مأمومين را در نظر بگيرد ومتناسب با توان او نماز بخواند.

[1]. سند نامه:

در كتاب مصادر نهج‌البلاغه آمده است كه اين نامه را ابو منصور ثعالبى كه از معاصران مرحوم سيد رضى است در باب سوم از كتابش به نام الاعجاز والايجاز آورده است با تفاوت قابل ملاحظه‌اى كه صاحب مصادر تفاوت‌ها را ذكر كرده و در مجموع نتيجه مى‌گيرد كه ثعالبى (قطعاً) اين نامه را از نهج‌البلاغه سيّد رضى نگرفته است (مصادر نهج‌البلاغه، ج 3، ص 390).