فَحَبْلُكِ عَلَى غَارِبِكِ‌ [1] قَدِ انْسَلَلْتُ‌ [2] مِنْ مَخَالِبِكِ‌ [3]، وَأَفْلَتُ‌ [4] مِنْ حَبَائِلِكِ‌ [5]، وَاجْتَنَبْتُ‌

الذَّهَابَ فِي مَدَاحِضِكِ‌ [6]).

امام عليه السلام در اين عبارات كوتاه، دنيا را به چهار چيز تشبيه كرده، نخست به شترى كه ممكن است پرشير، جالب و جذاب باشد؛ ولى هنگامى كه صاحبش مى‌خواهد از آن صرف نظر كند و در چراگاه رهايش سازد، افسار او را بر پشت يا گردنش مى‌افكند، او هم خود را آزاد مى‌بيند از صاحبش دور مى‌شود و در چراگاه به حال خود مشغول مى‌گردد.

در تشبيه دوم او را به درنده‌اى تشبيه مى‌كند كه مى‌خواهد با چنگال‌هاى خطرناكش صيد خود را گرفته و پاره كند، مى‌فرمايد: من خود را از چنگال چنين حيوان درنده‌اى رها ساختم و دستش به من نخواهد رسيد.

در تشبيه سوم به صيّادى تشبيه مى‌كند كه دام‌هاى خود را براى گرفتار ساختن صيد گسترده است مى‌فرمايد: من اين دام‌ها را شناخته‌ام و از آنها رسته‌ام و هرگز گرفتار آنها نيستم.

در تشبيه چهارم به پرتگاهى تشبيه مى‌كند كه لغزشگاه‌هاى فراوان دارد؛ لغزش‌هاى شهوات، مال و مقام، زن و فرزند و زرق و برق‌ها، مى‌فرمايد: من از آن لغزشگاه‌ها دورى جسته‌ام و به اين ترتيب نه در دام و نه در چنگال و نه در پرتگاه‌هاى او افتاده‌ام.

[1]. «غارب» به معناى محلّى است كه ميان پشت و گردن شتر واقع است و به معناى گردن و آخرين نقطه پشت‌نيز آمده است.

[2]. «انْسَلَلْتُ» از ريشه «سلّ» بر وزن «حلّ» به معناى كشيدن و خارج شدن به آرامى گرفته شده است.

[3]. «مَخالب» جمع «مِخْلَب» بر وزن «منبر» به چنگال پرندگان و درندگان گفته مى‌شود.

[4]. «أفْلَتُّ» از ريشه «فَلْت» بر وزن «برف» به معناى رهايى يافتن است.

[5]. «حَبائل» جمع «حِبالة» به معناى دام است.

[6]. «مَداحِضْ» جمع «مَدْحَض» بر وزن «مركز» به معناى لغزشگاه است.