جزاء من ترك العقدة».

منظور امام (ع) اين بود كه اين كيفر كسى است كه رأى صحيح را رها كند.

شما نيز، سخن مرا در كار حكمين نپذيرفتيد و اصرار كرديد كه من در برابر آن تسليم شوم، ولى «اشعث» چنين پنداشت كه مفهوم سخن اين است كه: اين جزاى من است كه راه صحيح را رها كردم و لذا اعتراض كرد و گفت: «اى امير مؤمنان اين سخن كه گفتى بر زيان توست، نه به سود تو!» [1] اكنون به شرح و تفسير خطبه باز مى‌گرديم، مطابق آنچه در اين سخن آمده امير مؤمنان على (ع) در پاسخ اعتراض اشعث نخست مى‌فرمايد: «تو چه مى‌دانى چه چيز به زيان من است يا به سود من؟!» (ما يدريك ما علىّ ممّا لى).

اشاره به اين كه تو اصلا مفهوم سخن مرا نفهميدى كه چه مى‌گويم و اشاره به چه نكته‌اى مى‌كنم. منظور من دعوت مسلمين به اتّحاد و اشاره به اشتباهى است كه در مسأله قبول «حكمين» كردند تا ديگر اين گونه كارها را تكرار نكنند. امّا تو مطلب را وارونه فهميدى! سپس در يك سخن تند به او مى‌فرمايد: «لعنت خدا و لعنت همه لعنت كنندگان بر تو باد!» (عليك لعنة اللّه و لعنة اللاعنين).

تاريخ زشت و ننگين اشعث نيز به خوبى نشان مى‌دهد كه مستحقّ چنين لعنى بوده است چرا كه در بسيارى از توطئه‌ها و برنامه‌هاى مفسده‌انگيز اجتماعى آن زمان دست داشته و يا رهبرى اصلى آن را بر عهده گرفته است و به گفته «ابن ابى الحديد» تمام مفسده‌هايى كه در دوران خلافت على (ع) واقع شد اصل و اساس آن «اشعث بن قيس» بود. [2]

[1] مصادر نهج البلاغه، جلد 1، صفحه 368 و 369.

[2] شرح ابن ابى الحديد، جلد 2، صفحه 279.