مستحدثه است.

ديگر اين كه قرآن مجيد با صراحت يكى از منابع اصلى احكام الهى و معارف اسلامى را «سنّت پيامبر» مى‌شمارد و مى‌گويد: «ما آتاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ ما نَهاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا»، آنچه پيامبر براى شما مى‌آورد بگيريد و آنچه شما را از آن نهى مى‌كند خوددارى نماييد!» [1] و نيز در جاى ديگر پيامبر را به عنوان تبيين كننده و شارح قرآن معرفى كرده و مى‌فرمايد: «وَ أَنْزَلْنا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ ما نُزِّلَ إِلَيْهِمْ». [2] پيامبر نيز طبق صريح «حديث ثقلين»، اهل بيت و عترت را نيز به عنوان يكى از منابع مطمئن احكام و معارف اسلامى معرفى فرموده است و به يقين اگر به توصيه‌هاى قرآن و پيامبر (ص) عمل شود هيچ سؤالى در زمينه احكام و غير آن بدون پاسخ نخواهد ماند.

سوّم اين كه از روايات مختلف اسلامى به خوبى استفاده مى‌شود كه قرآن ظاهر و باطنى دارد، ظاهر آن معانى و مفهوماتى است كه در دسترس همه قرار گرفته و از آن بهره‌مند مى‌شوند، ولى باطن آن معانى و مفاهيم ديگرى است كه تنها در اختيار پيامبر و پيشوايان معصوم قرار دارد كه با درك و ديد ديگرى آيات را مى‌نگرند و از آن بهره‌گيرى و استفاده فراوانى مى‌كنند. بنا بر اين اگر ثقلين (قرآن و اهل بيت) در كنار هم قرار گيرند و مردم در ميان اين دو جدايى نيفكنند، از اين بخش از محتواى قرآن كه راه‌گشايى فراوانى دارد، بهره مى‌گيرند.

شايد روايت معروف امام صادق (ع) كه مى‌گويد: «انا اعلم كتاب اللّه و فيه بدء الخلق و ما هو كائن الى يوم القيامة و فيه خبر السّماء و خبر الارض و خبر

[1] سوره حشر، آيه 7.

[2] سوره نحل، آيه 44.