مى‌فرمايد: «صبح كه از خواب بر مى‌خيزد كارى جز انباشتن چيزهايى كه اندكش بهتر از بسيار است، ندارد» (بكّر [1] فاستكثر من جمع، ما قلّ منه خير ممّا كثّر). [2]) اين تعبير ممكن است اشاره به امكانات مادّى و دنيوى باشد كه فزونى آن باعث غفلت و تكبّر و اشتغال دائم به مادّيات و دور ماندن از معنويات است، و همواره مقدار كم آن از مقدار زيادش بهتر است، و مصداق كفاف و عفاف، از تكاثر و تفاخر، به سلامت و سعادت نزديكتر مى‌باشد. يا اشاره به فضول كلام و مسائل كم ارزش علوم و پرداختن به شاخ و برگهاى كم فايده، به قيمت فراموش كردن اصول و ريشه‌هاست.

بعضى آن را اشاره به آراى باطله و عقايد فاسده دانستند ولى اين احتمال بعيد به نظر مى‌رسد، چرا كه اين آرا و عقايد، مقدار كم آن هم مضر است، هر چند با بعضى از جمله‌هاى آينده سازگار است.

سپس مى‌افزايد: «اين وضع همچنان ادامه مى‌يابد تا از اين آبهاى گنديده (زشتيها و پليديها) سيراب مى‌شود و انبوهى از مسائل بيهوده را (در مغز و فكر خود) جمع مى‌كند، آن گاه بر مسند قضا و داورى در ميان مردم مى‌نشيند (و عجب اين كه اين بينواى نالايق) تضمين مى‌كند حقايقى را كه بر ديگران مشتبه شده است روشن و خالص سازد»

[1] «بكّر» از ماده «بكرة» بر وزن «لقمه» در اصل به معنى آغاز روز است و سپس به هر آغاز و ابتدايى اطلاق شده و در اين جا اشاره به اين است كه جاهلان عالم‌نما از صبح تا شام به دنبال كارهاى بى‌اساس خود هستند.

[2] جمله «ما قلّ منه خير ممّا كثر» ممكن است به صورت توصيف براى «جمع» باشد كه مفهومش چنين مى‌شود: مجموعه‌اى را جمع‌آورى مى‌كند كه كمش از بسيارش بهتر است، اين احتمال نيز داده شده كه مضاف اليه باشد و در اين صورت احتياج به تقدير دارد به اين صورت كه «من جمع شي‌ء ما قلّ منه خير ممّا كثر» ولى چندان تفاوتى در معنى نخواهد داشت.