درست مى‌انديشيدند و حجابهايى را كه مانع از شناختن قدر خويش است كنار مى‌زدند و سعادت خود و ديگران را از اين راه فراهم مى‌ساختند.

به همين دليل در نهج البلاغه، كرارا روى اين مسأله تأكيد شده است. از جمله در خطبه 103 مى‌خوانيم: «العالم من عرف قدره و كفى بالمرء جهلا ان لا يعرف قدره، عالم واقعى كسى است كه قدر و منزلت خويش را بشناسد و در نادانى انسان همين بس، كه قدر خود را نشناسد»! در نامه 31 نهج البلاغه مى‌خوانيم كه ضمن اندرزهاى بسيار پر بار و حكيمانه‌اى كه به فرزند دلبندش امام مجتبى (ع) مى‌دهد، مى‌فرمايد: «و من اقتصر على قدره كان ابقى له، كسى كه به اندازه قدر و منزلت خويش قانع باشد، براى (منافع) او پايدارتر است»! در كلمه 149 از كلمات قصار آن حضرت مى‌خوانيم: «هلك امرء لم يعرف قدره، آن كس كه قدر و منزلت خويش را نشناسد هلاك مى‌گردد»! در حديثى مى‌خوانيم كه شخصى به امام موسى بن جعفر (ع) عرض كرد: ما از بازار رد شديم و ديديم يك نفر صدا مى‌زند من از شيعيان خالص محمد و آل محمد (ص) هستم! اين در حالى بود كه لباسهايى را به مزايده گذارده بود و طلب قيمت بيشتر مى‌كرد، امام موسى بن جعفر (ع) فرمود: «ما جهل و لا ضاع امرء عرف قدر نفسه، كسى كه قدر خود را بشناسد نادان نيست و ضايع نمى‌شود»! سپس افزود: «مى‌دانيد اين شخص به چه كسى مى‌ماند؟ به كسى كه بگويد من مانند سلمان و ابو ذر و عمار ياسر هستم و در عين حال در معامله كم مى‌گذارد و عيوب جنس خويش را بر مشترى مى‌پوشاند ...، آيا چنين كسى مانند سلمان و ابو ذر و مقداد و عمار است؟ هرگز! ... چه مانعى دارد بگويد من از دوستان محمد و آل محمد (ص) هستم»! [1]

[1] «بحار الانوار»، جلد 65، صفحه 157 (با كمى تلخيص).