آن، بدبين شده بودند، همه احساس آرامش كردند كه فصل نوى در تاريخ اسلام گشوده شده و حكومت اسلامى كه به بيراهه مى‌رفت هم اكنون راه اصلى خود را بازيافته است و اگر اين جمله‌هاى حساب شده نبود آرامشى در مدينه پيدا نمى‌شد و اى بسا هجوم به خانه عثمان و ياران او از سوى مردم خشمگين ادامه مى‌يافت و خونهاى زيادى در اين راه ريخته مى‌شد.

به هر حال، نخست مى‌فرمايد: «به خدا سوگند اگر آن (اموالى كه از بيت المال غارت شده و عطايايى كه عثمان بى‌حساب به اين و آن بخشيده است) را بيابم كه كابين زنان شده يا كنيزانى با آن خريده شده باشد (و جزو زندگى افراد شده باشد)، همه را قاطعانه به بيت المال باز مى‌گردانم (و اجازه نمى‌دهم بى‌عدالتى سابق در جهان اسلام ادامه يابد)!» (و اللّه لو وجدته قد تززّج به النّساء، و ملك به الاماء، لرددته).

سپس مى‌افزايد: « (ممكن است كسانى از اين كار كه ضامن اجراى عدالت است ناراحت شوند و احساس مضيقه و تنگنا كنند، ولى اين اشتباه بزرگى است!) زيرا عدالت مايه گشايش براى جامعه است و آن كس كه عدالت براى او موجب مضيقه و تنگنا گردد ظلم و ستم براى او سخت‌تر و تنگتر است!» (فانّ فى العدل سعة و من ضاق عليه العدل، فالجور عليه اضيق).

امام (ع) در نخستين جمله‌هاى اين كلام، تصميم قاطع خود را براى باز گرداندن اموالى كه به ظلم از بيت المال گرفته شده است بيان مى‌دارد تا آن جا كه اگر اين اموال را در مصارف حسّاس و خاصّى كه مربوط به زندگى خانوادگى افراد است صرف شده باشد، باز هم بايد به بيت المال برگردد تا مردم بدانند آنچه قبلا عمل شده قانون اسلام نبوده و الگو و سرمشقى براى آيندگان نگردد! سپس در ذيل اين سخن، اين تصميم قاطع را با منطق و دليل همراه مى‌سازد و مى‌فرمايد: اين مصداق روشن عدالت است كه مايه شكوفايى جامعه و رضايت عموم مردم و خاموش شدن آتش فتنه‌هاست.