همچنين خوارج برمى‌گردد، اين احتمال نيز داده شده است كه به منافقين باز گردد و يا به همه كسانى كه با حضرتش به مبارزه و مخالفت برخاستند. به هر حال در يك تشبيه دقيق و گويا مى‌فرمايد: «آنها بذر فجور را (در سرزمين دل خويش و در متن جامعه اسلامى) افشاندند و با آب غرور و نيرنگ آن را آبيارى كردند و سرانجام، بدبختى و هلاكت را كه محصول اين بذر شوم بود درو كردند» (زرعوا الفجور [1]، و سقوه الغرور [2]، و حصدوا الثّبور [3]).

اين درست مراحل سه‌گانه‌اى است كه امروز در باره زراعت گفته مى‌شود:

«كاشت، داشت و برداشت» و روشن است كه بذرهاى فجورى كه با غرور و نيرنگ آبيارى شود محصولى جز اين نخواهد داشت.

سپس بار ديگر به بيان اوصاف آل محمد (ص) با تعبيرات صريح‌تر و آشكارترى باز مى‌گردد و مقام والا و حقوق از دست رفته آنان را در عباراتى كوتاه و پر معنى- همان گونه كه راه و رسم آن حضرت است- بازگو مى‌كند.

نخست مى‌فرمايد: «هيچ كس از اين امّت را با آل محمّد (ص) نمى‌توان مقايسه كرد» (لا يقاس بآل محمّد صلّى اللّه عليه و آله من هذه الامّة احد).

دليل آن هم روشن است زيرا آنها به گفته صريح پيامبر در حديث ثقلين كه تقريبا همه علماى اسلام آن را در كتابهاى خود آورده‌اند قرين قرآن و كتاب اللّه‌

[1] «فجور» از ماده «فجر» به معنى ايجاد شكاف وسيعى در چيزى است و به همين جهت، طلوع صبح را «فجر» مى‌گويند گويى نور صبح، پرده سياه شب را مى‌شكافد و به كارهاى نامشروع فجور گفته مى‌شود، به خاطر آن كه پرده ديانت را مى‌درد.

[2] «غرور» به معناى غفلت در حال بيدارى است و به معناى فريب و نيرنگ نيز آمده است و غرور (به فتح غين) به معناى هر چيزى است كه انسان را مى‌فريبد و غافل مى‌سازد و گاه تفسير به شيطان شده است چرا كه با وعده‌هاى دروغين، مردم را مى‌فريبد.

[3] «ثبور» از ماده «ثبر» بر وزن صبر به معناى حبس كردن است و سپس به معناى هلاكت و فساد آمده است كه انسان را از رسيدن به هدف باز مى‌دارد.