جنگ و خونريزى و غارتگرى مايه مباهاتشان بود و زن در ميان آنان متاع بى‌ارزشى محسوب مى‌شد كه از ساده‌ترين حقوق انسانى محروم بود و حتّى گاه بر روى آن قمار مى‌زدند.

فرشتگان را دختران خدا مى‌دانستند در حالى كه- همان گونه كه در بالا اشاره شد- تولّد دختر را ننگ خانواده خود مى‌پنداشتند: «وَ يَجْعَلُونَ لِلَّهِ الْبَناتِ سُبْحانَهُ وَ لَهُمْ ما يَشْتَهُونَ» [1] «أَمْ خَلَقْنَا الْمَلائِكَةَ إِناثاً وَ هُمْ شاهِدُونَ». [2] آنها احكام خرافى عجيبى داشتند، از جمله مى‌گفتند: جنينهايى كه در شكم حيوانات ماست، سهم مردان است و بر همسران حرام است امّا اگر مرده متولّد شود همگى در آن شريكند. [3] هنگامى كه از همسر خود ناراحت مى‌شدند و مى‌خواستند او را مورد غضب شديد قرار دهند، ظهار مى‌كردند، يعنى كافى بود به او بگويند: «انت علىّ كظهر امّى، تو نسبت به من همچون مادرم هستى» اين سخن به عقيده آنها سبب مى‌شد كه آن زن به منزله مادر باشد و تحريم گردد، بى‌آن كه حكم طلاق را داشته باشد و به اين ترتيب زن را در يك حال بلا تكليفى مطلق قرار مى‌داد. [4] از ويژگيهاى دردناك عصر جاهليّت مسئله جنگ و خونريزى وسيع و گسترده و كينه‌توزيهايى بود كه پدران براى فرزندان به ارث مى‌گذاشتند. همان وضع وخيمى كه قرآن مجيد از آن به‌ «شَفا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ» (لبه پرتگاه آتش) تعبير كرده مى‌فرمايد: «وَ اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْداءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ»

[1] سوره نحل، آيه 57.

[2] سوره صافات، آيه 150.

[3] «وَ قالُوا ما فِي بُطُونِ هذِهِ الْأَنْعامِ خالِصَةٌ لِذُكُورِنا وَ مُحَرَّمٌ عَلى‌ أَزْواجِنا وَ إِنْ يَكُنْ مَيْتَةً فَهُمْ فِيهِ شُرَكاءُ». (سوره انعام، آيه 139)

[4] «قَلْبَيْنِ فِي جَوْفِهِ وَ ما جَعَلَ أَزْواجَكُمُ اللَّائِي تُظاهِرُونَ مِنْهُنَّ أُمَّهاتِكُمْ». (سوره احزاب، آيه 4)- «إِنْ أُمَّهاتُهُمْ إِلَّا اللَّائِي وَلَدْنَهُمْ وَ إِنَّهُمْ لَيَقُولُونَ مُنْكَراً مِنَ الْقَوْلِ وَ زُوراً». (سوره مجادله، آيه 2)